UZDROWICIELE BIOTERAPIA AKUPRESURA ZIOŁOLECZNICTWO EGZORCYZMY: sierpnia 2014

czwartek, 21 sierpnia 2014

Clive Harris - Uzdrowiciel duchowy

Clive Harris - Uzdrowiciel duchowy ze światła

Uzdrowiciel Clive Harris to w Polsce legenda. Jego nazwisko kojarzą nawet ci, którzy ze światem bioenergoterapii nie mają nic wspólnego. Im bardziej krytykowało go środowisko "medyczne" lekarzy kościoła katolickiego, tym cieszył się większym zaufaniem pacjentów. Clive Harris, jeszcze gdy mieszkał w Kanadzie jeździł uzdrawiać do Indii, gdzie tysiące ludzi przyjmował w Mumbaju (Bombaju) i w Kolkacie (Kalkucie), a uzdrawianie organizował kalkucki Mehta Charity Trust. Tam nauczył się mocnych i skutecznych praktyk medytacji oraz transmisji mocy uzdrawiającej poprzez dotyk. Z czasem przeniósł się z Kanady do Kenii, żeby mieć bliżej i do Europy i Indii oraz Australii.

Clive Harris uzdrawiał w Indii

Wielu z ludzi dotykanych wiele razy i cudownie uzdrowionych przez Harrisa stało się skutecznymi uzdrowicielami, chociaż formalnie używają innych metod, w tym Usui Reiki czy Mahikari. Do pierwszych organizatorów wizyt Harrisa w Polsce należeli bracia Maksymilian i Benedykt Byliccy. Wedle badań przeprowadzonych w Kanadzie oraz Indii, jeszcze w latach 70-tych XX wieku, 87 procent jego pacjentów zostało uzdrowionych, a pozostali musieli przychodzić ponownie, czasem wiele razy, co jest i tak bardzo wysoką skutecznością bioenergoterapeuty. Clive Harris zajmował się także leczeniem z pomocą kuracji witaminowych, masażami oraz specjalnymi dietami mającymi przedłużyć życie, z czego zasłynął w latach 1981-1983 w Wielkiej Brytanii. Wśród swoich pacjentów w Anglii miał pseudonim E.T., od postaci z filmów Science Fiction, o czym wspomina Barbara Goldsmith, jego brytyjska promotorka i organizatorka.

Clive Harris (zm. 17 września 2009 roku) - znany w Polsce od lat 70-tych XX wieku uzdrowiciel, bioenergoterapeuta, założyciel poznańskiej Fundacji Clive'a Harrisa. W niektórych źródłach prasowych podawane są informacje, jakoby Clive Harris był z pochodzenia Anglikiem, według innych pochodzi z Kanady, mieszkał w Afryce, w Kenii, gdzie prowadził klinikę medyczną. W 2005 miał około 60 lat, a Miami News z listopada 1979 roku podawało, że Harris ma około 35 lat. Harris nie udzielał wywiadów dla prasy. Organizatorką spotkań z Harrisem była Anna Łożyńska. W czasie spotkań zbierane były dobrowolne ofiary na działalność fundacji. W jednym z ostatnich spotkań z Clivem Harrisem w Polsce w Międzyrzeczu w styczniu 2009 roku wzięło udział ponad 60 osób. Niektórzy przyjechali z odległych miejscowości, bo poznali już uzdrowicielską moc płynącą jego dłoni. Do Polski przyjeżdżał od blisko 40 lat .

Czytaj więcej »

niedziela, 10 sierpnia 2014

Rośliny domowe dla zdrowia

Naturalne sposoby pielęgnowania roślin doniczkowych

Pięknie zadbane rośliny doniczkowe są doskonałym elementem dekoracyjnym i zdrowotnym każdego domu. Właściwie pielęgnowane mogą być ozdobą przez wiele lat, a także pomagać w utrzymywaniu zdrowej atmosfery w domu. Rośliny w mieszkaniu czy biurze, nie tylko poprawiają ich estetykę, ale również usuwają szkodliwe substancje z powietrza i produkują potrzebny ludziom tlen. Nie bez znaczenia jest też fakt, że korzystnie wpływają na nasze samopoczucie, jednak aby długo nas cieszyły, musimy o nie odpowiednio zadbać. Kwiaciarnie i sklepy ogrodnicze oferują obecnie bogaty asortyment roślin doniczkowych, jak również środków do ich pielęgnacji. Niestety, większość środków jest oparta na syntetycznych związkach chemicznych. Okazuje się jednak, że piękne i zdrowe rośliny możemy uzyskać, pielęgnując je w sposób ekologiczny, naturalny i zdrowy, wykorzystując w tym celu proste środki, które posiadamy w domu. Podstawowe czynniki, które mają wpływ na jakość i wygląd rośliny to: wilgotność podłoża i powietrza, temperatura otoczenia, nawożenie, ochrona przed szkodnikami i chorobami oraz odpowiednie oświetlenie.

Paprotka w doniczce - Zdrowie w domu

Rośliny doniczkowe mają istotny wpływ na nasze zdrowie: niektóre nawilżają powietrze i wchłaniają szkodliwe toksyny, z innych możemy przygotowywać dobroczynne napary albo okłady. Geranium wydziela fitoncydy, które hamują rozwój bakterii. Sok z mięsistych liści aloesu ma właściwości gojące. Zioła doniczkowe: bazylia, szałwia, melisa, tymianek mają właściwości bakteriobójcze, a dodane do potraw regulują pracę układu trawiennego. Bazylia i szałwia wedle dawnej medycyny wchłania także negatywności emocjonalne, zapobiega kłótni i osłabia wpływ czarnej magii. Według danych Programu Rozwoju ONZ, z powodu wysokiego poziomu toksycznych związków w zamkniętych przestrzeniach, co roku umiera na świecie ponad dwa miliony ludzi. Jeszcze większa liczba osób jest narażona na spadek efektywności pracy, osłabienie i zmniejszenie odporności czemu życie w domu czy biurze bogato zaopatrzonym w rośliny doniczkowe wydatnie zapobiega. Zieleń jako barwa roślin uspakaja, koi oczy, a według badaczy naukowych kolor ten poprawia pracę płuc i krążenie krwi. Sztuka aranżacji przestrzeni – feng shui – zwraca również uwagę na kształty liści. Te okrągłe, cienkie i miękkie łagodnie wydzielają energię, liście twarde, ostre i szpiczaste – pobudzają do działania.

Czytaj więcej »

Subskrybuj: Posty (Atom)

UZDRAWIANIE

DU - Duchowe Uzdrawianie

Pod hasłem uzdrawianie czy duchowego uzdrawiania (DU) mamy zwykle na myśli wszelkie działania, sposoby i środku służące uratowaniu zdrowia, wyleczenia z choroby, podtrzymania człowieka czy zwierzęcia przy życiu. Zadaniem podstawowym uzdrowiciela jest umocnienie i uwolnienie, czyli uniezależnienie człowieka od sytuacji i stanów ograniczających jego egzystencję w pełni zdrowia, światła i szczęścia na drodze realizacji życiowej. Uzdrawianie duchowe może być dopełnieniem do medycyny, a czasem może ją nawet wyręczyć. Aby uzdrawianie duchowe było całkowicie od Boga, ważna jest świadomość uzdrowiciela, jego bezpośredni kontakt z Bogiem (Bóstwem, Anielskim Duchem), jego czysta chęć pomocy innym.

Leczenie duchowe określa się jako „systematyczną, celową interwencję jednej lub kilku osób, której celem jest pomoc innym istotom żywym - ludziom, zwierzętom, roślinom oraz innym organizmom - poprzez skupioną intencję, dotyk lub trzymanie rąk w pobliżu innej istoty, bez zastosowania fizycznych, chemicznych i konwencjonalnych środków interwencji". Leczenie duchowe jest prawdopodobnie najstarszą znaną terapią stosowaną w takiej czy innej formie w każdej kulturze. Na te formy składa się szamanizm, bioenergoterapia, uzdrawianie przez wiarę, nakładanie rąk, leczenie na odległość, transmisje światła, medytacje oraz leczenie siłą umysłu.

Uzdrawianie duchowe to uzdrawianie ciała, duszy i umysłu chorych poprzez proces nakładania rąk, cudowny dotyk światłem, poprzez modlitwę lub najlepiej poprzez medytację. Ten proces ożywia i relaksuje pacjenta, wzmaga działania bioenergoterapeutyczne. Najbardziej widocznym efektem uzdrawiania duchowego jest uczucie komfortu wewnętrznego, rozluźnienia, lekkości i poczucie bezpieczeństwa. Niektórzy pacjenci określają to jako uczucie kontaktu z własną duszą,z jaźnią. To jest zasadniczy objaw uzdrawiania duchowego, acz w tym samym czasie poprawia się samopoczucie i dolegliwości ciała stopniowo znikają. Odblokowuje się układ limfatyczny, poprawia się praca wszystkich organów ciała. Uzdrawianie poprawia również kontakty międzyludzkie, zwiększa operatywność i sukcesy w pracy.

Sytuacje życiowe i zdrowotne są najczęściej bardzo złożone i dobrze jest jeżeli duchowy uzdrowiciel jest przekonany, że jest narzędziem w rękach Boga i chce, aby się wypełniło to co dla danej osoby jest najlepsze. Celem terapii jest trwałe uzdrowienie całego człowieka. Z doświadczenia wielu healerów wynika, że ludzie przychodzący na uzdrawianie stają się bardziej duchowi, pełni błogości, współczucia i troski o innych, a przy okazji zdrowsi i szczęśliwsi. Najpierw przychodzą, aby się wyleczyć z choroby, a później pragną rozwijać swoją świadomość, chcą sami uzdrawiać. Obecnie obserwuje się sytuacje, że wiele osób pragnie uczyć się uzdrawiania, nie po to, aby je praktykować samo w sobie, ale po to , aby poprzez nie wzbogacić inną dziedzinę trapi.

Uzdrowiciel najczęściej jest człowiekiem głęboko praktykującym, duchowym, który jest w stanie manifestować swój związek z Bogiem czy Bóstwem oraz współczucie i dobroć w postaci mistycznego oddziaływania swoją obecnością na innych tak, że pod wpływem tej siły ludzie odzyskują zdrowie, poprawia się im sytuacja życiowa, wykazują więcej życzliwości do siebie i innych, i nawet schorzenia, które wydawałyby się nieuleczalne, znikają, a przynajmniej łagodnieją. Bioenergoterapia, leczenie duchowe, gdzie uzdrawia się przede wszystkim organy i systemy ciała oraz psychiki, zwraca uwagę na całego człowieka, w szczególności z jego duchową i podświadomą część.

Ponieważ wiele dziesiątków lat uzdrawianie duchowe, bioenergoterapia należały w Polsce do rzadkości, osoby praktykujące tą terapię, były otoczone aurą niezwykłej szczególności. Uzdrawiania można się nauczyć i teraz w Polsce jest bardzo wiele osób, które zupełnie nieźle potrafią praktykować duchowe leczenie, bioenergoterapię, przekazy światła. Człowiek mistycznie rozwinięty, o dużej wiedzy w tej dziedzinie, będzie w stanie osiągnąć niezwykłe rezultaty, ale przestrzegajmy przed tymi, którzy mówią, że to oni potrafią wyleczyć, że to oni mają taką moc sami w sobie i pragną wręcz uzależnić biednych pacjentów od siebie przez namawianie do częstych wysokopłatnych wizyt czy do jakichś ruchów dłońmi o określonej porze dnia, gdyż domieszka egoizmu w przekazie energetycznym nie działa zbyt dobrze na pacjenta.

Uzdrawianie Pitagorejskie

Leczenia według Pitagorasa i Hipokratesa

Mniej więcej w szóstym wieku p.e.ch., Pitagoras - lekarz, matematyk, a także astronom i filozof - uznał uzdrawianie za najbardziej szlachetne spośród swoich zajęć i włączył je w rozważania na temat etyki, umysłu i duszy. Energię związaną z uzdrawianiem nazwał pneumą. Jego następcy pojmowali pneumę jako byt widoczny w świetlanym ciele oraz wierzyli, że światło może leczyć choroby. Sto lat później:

...[Hipokrates] mówi: „Doświadczeni lekarze wierzą, że ciepło, którym emanują dłonie po przyłożeniu do chorego, ma bardzo dobroczynne działanie. Często, gdy starałem się ukoić ból moich pacjentów, miałem wrażenie, jakby moje ręce miały jakąś dziwną właściwość usuwania z chorych miejsc bólu i różnych nieczystości, poprzez kładzenie rąk na tym miejscu i wyciągnięcie palców w jego stronę. Stąd wiadomo niektórym spośród mędrców, że zdrowie można zaszczepić chorym za pomocą pewnych gestów i poprzez dotyk, podobnie jak niektóre choroby przenoszą się z jednej osoby na drugą".

Hipokrates przypisywał energii uzdrawiającej - vis medicatrix naturae lub inaczej uzdrawiającej sile natury - miano siły życiowej. Zalecał lekarzom, aby określali czynniki blokujące w poszczególnych osobach (oraz między nimi a kosmosem), w celu przywrócenia odpowiedniego przepływu pneumy. To natura, a nie lekarz uzdrawia pacjenta - mawiał Hipokrates, uważany za ojca medycyny europejskiej.

Teoria wielkiej jedności ciała i umysłu, którą wysunął Pitagoras, została wkrótce zastąpiona poglądem Hipokratesa o ich rozłączności. Platon skrytykował ten pogląd: „Jeśli umysł i ciało mają być zdrowe, trzeba zacząć od wyleczenia duszy, to jest najważniejsze... Największym błędem naszych czasów w leczeniu ludzkiego ciała jest to, że lekarze oddzielają umysł od ciała". System hipokratesowski, skodyfikowany przez Galena w drugim stuleciu ery chrześcijańskiej, stał się normą praktyki medycznej na wiele stuleci.

Na Wschodzie, w tym w Indii, Persji i Tybecie rozwijał się system w którym rozważano całego człowieka tak, jakby ciało, umysł i dusza były jednością, starając się przy tym doprowadzić do ponownego połączenia, jeśli jakieś aspekty owych składników były zablokowane, oddzielone, dysfunkcyjne. Zachodnie, grecki tradycje medyczne wsparł Awicenna, a duchowe uzdrawianie w XVIII wieku kultywowali wybitni medycy jak Franz Anton Mesmer, który leczenie duchowe, uzdrawianie, bioenergoterapię kojarzył z metafizycznym magnetyzmem leczniczych prądów.

Na przełomie wieków XIX i XX Zygmunt Freud i Carl Gustav Jung wykazali, że nieświadomy umysł, podświadomość, może być czynnikiem sprawczym pewnych chorób. Tak narodziła się współczesna medycyna psychosomatyczna, która zaleca integrację umysłu z ciałem. Sir William Osler zalecił, by lekarze próbowali zrozumieć chorego pacjenta, a nie tylko jego dolegliwość. Nowoczesna psychologia behawioralna wykazuje, że nauczanie metodą nagrody i kary lub warunkowaniem nieświadomego umysłu można powodować chorobę. Wspiera to mechanistyczny pogląd na funkcjonowanie jednostek ludzkich, nawet wtedy, gdy przyjmie się wpływ umysłu na chorobę somatyczną.

Leczenie dotykiem dłoni trwa zwykle od 5 do 30 minut ale także dłużej. Z doświadczenia uzdrowicieli wynika, że podczas seansu uzdrawiania pacjenci zwykle odprężają się, mogą zapadać w drzemkę, a nawet w odmienne stany świadomości. Korzystny wpływ terapii może dać się odczuć od razu, zwłaszcza przy uśmierzeniu niepokoju, napięcia i bólu. Doznania bólowe mogą się jednak nasilać podczas kilku pierwszych seansów i często interpretuje się je jako objaw pozytywny, oczyszczający, najwyraźniej wskazujący na zmiany zachodzące w procesie powodującym ból, na wychodzenie dolegliwości z organizmu. W miarę kontynuowania terapii oczekuje się zmniejszenia nasilenia bólu, jednak przy niektórych chorobach, jak zapalenie wyrostka, takie oceny mogą być mylące. Dolegliwości przewlekłe mogą wymagać powtarzania zabiegów, zwykle w odstępach tygodniowych lub nawet kilkumiesięcznych.

Strony