Medycyna holistyczna - leczenie alternatywne

Medycyna holistyczna, alternatywna, uzdrawianie, leczenie 

Rdzeń słów "leczenie" i "lek" jest pochodzenia indoeuropejskiego, a więc wspólny dla dawnych i obecnych form obu tych wyrazów w wielu językach europejskich. Staropolskie słowo "leczyć" było odpowiednikiem dzisiejszego słowa "wyciągnąć" w odniesieniu do różnorodnych sytuacji (nie tylko tych związanych z chorobami). "Wyciąganie choroby z ciała chorego" było tylko jednym z aspektów stosowania tego staropolskiego słowa. Językowe badania porównawcze języków słowiańskich wskazują też na magiczny kontekst słowa "leczyć". W świetle tych badań "leczenie" odnosiło się m.in. do "zaklinania choroby".

Medycyna niekonwencjonalna – to metody leczenia wcale nie przebadane, niezrozumiane lub z powodów ideologicznych słabo akceptowane przez medycynę opartą na badaniach naukowych. Zalicza się do niej zarówno metody leczenia, które w opinii pewnej części lekarzy są bezwartościowe (np. bioenergoterapia, homeopatia), jak i takie, których pewne elementy zaadaptowano do medycyny głównego nurtu (np. akwaterapia i fitoterapia. Część metod leczenia zaliczanych do medycyny niekonwencjonalnej ma swoje źródło w wielowiekowej tradycji (np. akupunktura, medycyna ludowa), a inne powstały stosunkowo niedawno (np. homeopatia i bioenergoterapia). Synonimy medycyny niekonwencjonalnej to medycyna alternatywna, tradycyjna, holistyczna (całościowa), komplementarna, naturalna; paramedycyna. 

Medycyna ludowa – to system działań leczniczych oparty bardziej na tradycyjnych przekazach, empiryzmie czy na przypisywaniu danym substancjom własności magicznych, niż na eksperymentalnym wykazaniu skuteczności. Medycyna ludowa jest częścią tradycji kulturowej każdej społeczności i odgrywała w historii ludzkości znaczną rolę. Większość sposobów leczenia ma swoją wartość medyczną, lecz część oparta jest na przesądach i prymitywnym rozumowaniu kojarzeniowym, nie zawsze skutecznym. 

Medycyna alternatywna, systemy leczenia budzące czasem kontrowersje, zwykle nieuzasadnione, oparte na elementach tradycji ludowej, wierzeń oraz rytuałów szamańskich rozmaitych kręgów cywilizacyjnych. Odwołuje się m.in. do: tradycji ziołolecznictwa, terapii naturalnej, bioenergoterapii, homeopatii, orientalnej akupunktury, a także wykorzystuje lecznicze oddziaływanie natury, kolorów oraz estetyczne walory krajobrazu. Często korzysta również z oddziaływań o charakterze sugestywnym, m.in. hipnozy czy afirmacji w jej rozmaitych formach.

Medycyna naturalna, inaczej niekonwencjonalna, alternatywna, to zespół nieinwazyjnych metod leczenia bez stosowania chemicznych preparatów farmakologicznych. Podstawą działania medycyny naturalnej jest jednoczesne oddziaływanie zarówno na ciało jak i na psychikę człowieka. Już ojciec europejskiej medycyny zachodniej Hipokrates mówił, że „Mądry człowiek powinien wiedzieć, że zdrowie jest jego najcenniejszą własnością i powinien uczyć się, jak sam może leczyć swoje choroby”. Tą cenną maksymę stosują specjaliści medycyny naturalnej, którzy w swoich metodach terapeutycznych stosują różnorodne sposoby przywrócenia harmonii między ciałem i duszą, wykorzystując w tym celu środki oferowane przez naturę. 

Medycyna konwencjonalna chętnie przypisuje skuteczność medycyny alternatywnej działaniu efektu placebo, co zwykle jest totalnym kłamstwem. Mimo uznania leczniczej roli nadziei i sił samouzdrawiających w organizmie, które ulegają stymulacji w terapii alternatywnej, pozostaje nadal otwarty problem obecności niezidentyfikowanych czynników terapeutycznych, pozostających poza obrębem zjawisk dostępnych (na aktualnym poziomie wiedzy) procedurom badawczym. Niechęć do medycyny alternatywnej powodowana jest także niejasnością kryteriów i trudnością w weryfikacji osób (czasem mających niejednoznaczne intencje) uprawiających ten rodzaj leczenia. Krytyka medycyny alternatywnej często  przyjmuje charakter przestępczych nadużyć, bazujących na zbiorowej, medialnej bądź indywidualnej psychomanipulacji.

Medycyna holistyczna to termin określający podejście do uzdrowienia pacjenta i jego życia w wymiarze fizycznym, emocjonalnym, mentalnym i duchowym. To, że chory ma wpływ na przebieg leczenia, wie każdy lekarz praktyk. Ludzie optymistycznie nastawieni do procesu życia zdrowieją szybciej, niż pacjenci ze skłonnościami do pesymistycznej percepcji zjawisk życia. Pierwsza wzmianka o zależności pomiędzy emocjami a rakiem, jaką znamy na Zachodzie, w Europie, pochodzi od starożytnego greckiego lekarza Galena i została sporządzona w roku 140 e.ch., Galen badał i zapisywał relacje występujące między stanem depresji, a rakiem piersi. 

Medycyna holistyczna to całościowe podejście do człowieka. Nie podejście skupione jedynie na jego bolącym palcu, kaszlu, zagubionej duszy, czy niedomagającym umyśle, ale na istocie ludzkiej z rozmaitymi powiązanymi ze sobą często problemami. Medycyna holistyczna nie zadowala się symptomami choroby, tylko szuka odpowiedzi na pytanie o  przyczyny takiego stanu. Medycyna holistyczna leczy człowieka a nie chorobę, żeby podleczona choroba nie zabiła pacjenta. Medycyna holistyczna skupia się na naturalnych procesach leczenia, podczas których lekarz ma wspomagać siły natury. Zgodnie z jej założeniami zdrowie pacjenta leży w dużym stopniu w jego zaangażowaniu w walkę z chorobą. Umiejętne zrównoważenie wszystkich potrzeb duszy, umysłu i ciała to sekret długowieczności w zdrowiu i szczęściu. 

Holizm (od gr. holos – całość) – to pogląd (przeciwstawny redukcjonizmowi), według którego wszelkie zjawiska tworzą układy całościowe, podlegające swoistym prawidłowościom, których nie można wywnioskować na podstawie wiedzy o prawidłowościach rządzących ich składnikami.

Całości nie da się sprowadzić do sumy jej składników. Pojęcie wprowadził Jan Smuts, południowoafrykański polityk, we wczesnych latach 20-tych  XX wieku. Zjawiska społeczne stanowią układy podlegające zasadom niedającym się wywnioskować z prawidłowości rządzących ich składnikami. Podobnie dzieje się w interakcjach pomiędzy człowiekiem a jego rodziną, znajomymi, społecznością oraz przyrodą. Stan jednostki jest bardzo powiązany ze wszystkim co dzieje się w przyrodzie i społeczeństwie, na niebie i na ziemi. 

Naturopatia to inaczej leczenie domowe, naturalne, leczenie siłami przyrody – leczenie polegające na stosowaniu naturalnych metod, na przykład ziołolecznictwa, diety, akupunktury, hydroterapii, fizykoterapii i innych. W naturopatii wykorzystywane są również niektóre praktyki klasycznej medycyny. Przykładem może być stosowanie diatermii (rodzaj elektroterapii) w przypadku bólu pleców. 

Paramedycyna - nadlecznictwo, nadmedycyna, podwójna medycyna, wyższe, nadnaturalne sposoby leczenie i uzdrawiania ludzi, często dobrze dobrane kuracje wynikające z holistycznego oglądu pacjenta i jego powiązań ze środowiskiem oraz społecznością w której żyje. 

Medycyna tradycyjna, uznana przez Organizację Narodów Zjednoczonych za pełnoprawny system leczenia ludzi to: medycyna chińska, medycyna indyjska (ajurweda) oraz medycyna tybetańska (ajurweda tybetańska). 

Medycyna anty-aging, przeciwstarzeniowa – zjawisko kultury popularnej społeczeństwa zorientowanego na młodość, w którym jednostki angażują się w poszukiwanie środków do zwalniania i odwracania procesu starzenia się, zarazem forma nowoczesnej geriatrii skierowanej „przeciw starzeniu się” (ang. anti-aging). Zajmuje się wczesnym wykrywaniem, profilaktyką i leczeniem różnych dolegliwości związanych z wiekiem i starzeniem się organizmu. Lekarz po przeanalizowaniu wyników badań, określa wiek biologiczny pacjenta, który może różnić się znacznie od jego wieku kalendarzowego. Ocenia również, co spowodowało przedwczesne zestarzenie się organizmu, a następnie zaleca odpowiednie do stanu pacjenta zmiany w dotychczasowym stylu życia, takie jak np. wprowadzenie diety o większej ilości owoców i warzyw czy zwiększenie aktywności ruchowej, leczenie pewnymi ziołami o właściwościach odmładzających, etc.

Znachor – dosłownie "Znawca Chorób", w skrócie Zna-Chor, to osoba prowadząca praktykę medyczną lub paramedyczną bez oficjalnych kwalifikacji medycyny akademickiej, zwykle na podstawie opanowania wiedzy medycznej metodą rzemieślniczą (terminowanie) w przekazie rodzinnym lub z mistrza na ucznia. Znachor często w swojej praktyce posługuje się ziołami oraz bioenergoterapią, a niejednokrotnie podczas leczenia używa: zaklęć, czarów i zamawiania, postrzegania aury (ciała energetycznego), białej magii oraz radiestezji. Dawniej znachorem nazywano ulicznego sprzedawcę rozmaitych leków, mikstur leczniczych, wszystkiego co można spotkać w apteczce domowej. Uprawianie znachorstwa jest często piętnowane przez oficjalną medycynę oraz korporację izb lekarskich, jednak zwykle niesłusznie, gdyż każdy kto zostanie nauczony poprawnie rozpoznawać pewne choroby oraz dawkować leki jest w praktyce zdolny udzielić terapeutycznej porady pacjentowi. 

Curandero - curandera w przypadku kobiety - pochodzące z języka hiszpańskiego określenie uzdrowiciela ludowego w Ameryce Łacińskiej, szamana, osoby zajmującej się leczeniem ciała i ducha. Po hiszpańsku Curandero oznacza dosłownie "uzdrowiciel". Do leczenia używają ziół, ale potrafią też leczyć swoją duchową mocą, bioenergoterapią. Kontynuują staroandyjskie techniki szamańskie pochodzące od Indian. Wierzą, że wiele chorób powoduje choroba duszy (jaźni), klątwa czyli wpływ psychiczny, bądź też choroba jest karą lub lekcją dawaną nam od Boga. Curandero są poważaną grupą społeczną, charakteryzującą się wysoką religijnością i duchowością oraz stosunkowo wysokimi umiejętnościami jak na znachorów. 

Medicine man - termin angielski, dosłownie: człowiek leczący, medyk lub osoba zajmująca się lekami – termin określający osobę zajmującą się leczeniem i pełniącą rolę duchową w tubylczych społecznościach Ameryki Północnej (a czasem także Afryki). W plemionach Indian północnoamerykańskich osoby określane ogólnie jako medicine men pełniły (i czasem pełnią po części nadal) różne – czasem zbliżone, choć nie identyczne, a czasem wyspecjalizowane – funkcje społeczne i religijne. Osoby te noszą też różne lokalne nazwy odpowiadające ich konkretnej roli w danej kulturze i języku. Medicine man często – nie zawsze w pełni zasadnie – utożsamiany bywa z szamanem. Do znanych z kart historii medicine manów zaliczyć można przywódcę zwycięskiego powstania antyhiszpańskiego Popé, proroka Tenskwatawę (brata Tecumseha), Wovokę (twórcę Tańca Ducha), Czarnego Jastrzębia, Geronima, Totanka Yotankę i Quanaha Parkera, którzy dzięki swym zdolnościom byli zarazem wodzami plemiennymi. 

Do podstawowych zadań medicine mana (w różnych kulturach przeważali albo mężczyźni, albo kobiety) należało zwykle pośredniczenie w kontakcie ze światem nadprzyrodzonym, zabieganie o pomoc duchów lub aniołów, a także zjawisk i elementów świata przyrody, dla całej społeczności, doradzanie w ważnych sprawach ogólnych i indywidualnych oraz leczenie chorych. Odwołanie się do świata duchowego mogło mieć przykładowo formę ceremonii, pieśni, modlitwy czy medytacji lub formę bardziej bezpośredniego kontaktu z istotami duchowymi (np. typowej dla syberyjskich szamanów ekstatycznej "podróży"). Przez leczenie medicine man mógł rozumieć uzdrawianie relacji pacjenta z jego społecznością i otoczeniem, oczyszczanie jego ciała lub duszy, określone praktyki terapeutyczne, ceremonie lub zabiegi magiczne. Złożoność praktyk, procedur i rytuałów w poszczególnych plemionach była różna, ale by zostać medicine manem, należało zazwyczaj mieć rodzaj powołania (zwykle związany z doznaniem wizji), przejść wieloletnią praktykę pod okiem nauczyciela – starszego medicine mana (mężczyzny lub kobiety), zostać członkiem stowarzyszenia skupiającego innych medicine manów oraz zyskać aprobatę swojej wspólnoty, potwierdzoną skutecznym pełnieniem określonych kulturowo i medycznie funkcji. Wbrew rozpowszechnionym stereotypom, zostanie medicine manem nie zawsze musiało się wiązać z rytuałem inicjacji, a bycie nim bardzo rzadko wiązało się ze stosowaniem substancji narkotycznych, czarnej magii, transu czy iluzji. 

Seid (staronordyckie seiðr) – forma szamanizmu i znachorstwa, uprawiana przez przedchrześcijańskich wikingów. Termin ten odnosi się również do nowożytnych rekonstrukcji i kopii tych praktyk. Seid, czyli norrøn sjamanisme, powiązane było z podróżami astralnymi, transem szamańskim, leczeniem, zielarstwem, używaniem run, śpiewaniem gardłowym run, bębnieniem szamańskim, tańcem, itp. Jak w większości przypadków tak i tutaj ważnym elementem był rytm. Praktykującymi uzdrawianie czy szamanizm seid były głównie kobiety (seiðkonur). Za przykład odmiany seidr - spae mogą posłużyć wikińskie Norny. Seidkone u wikingów była uważana za świętą. Seidr wytworzyło wiele odmian, jednak samo w sobie pozostało szamańskie, z szamańskimi zadaniami i praktykami.

Asklepios, Eskulap - Archetyp szamana - medyka

Szaman – osoba pełniąca funkcję duchową i uzdrowicielską polegającą na sformalizowanej i instytucjonalnej więzi ekstatycznej z istotami nadludzkimi, duchami przodków, osoba zajmująca się wypędzaniem demonów i złych duchów, w tym duchów chorób, nieszczęść, pecha. Słowo "szaman" pochodzi z języka wschodniosyberyjskich Ewenków, dawniej Tunguzów. U Mandżurów występuje jako sama, a u Goldów siaman, w wedyjskich Indiach jako saman - kapłan śpiewający pieśni. Czasownik sa, od którego pochodzi to słowo, odpowiada polskiemu terminowi "znachor" lub "wiedźma". Szaman po śmierci człowieka przeprowadza dusze zmarłych przez zaświaty, do bram ich miejsca odpoczynku. Choroba jest na ogół wywołana odejściem duszy, rozbiciem duszy, bądź wyniszczaniem duszy przez złego ducha; rola szamana polega na odnalezieniu duszy błąkającej się w zaświatach i sprowadzeniu jej do chorego, ewentualnie pokonaniu złych, nieprzychylnych i szkodzących jej duchów czy także na scaleniu części duszy człowieka. Do początku XX wieku szamanizm był powszechnie praktykowany także jako medycyna ludowa przez wszystkie ludy tubylcze Syberii. Po rewolucji październikowej i powstaniu ZSRR rozpoczęła się eksterminacja szamanów, wyplenianie dawnych wierzeń u ludów syberyjskich, budowanie szkół i szpitali, które miały zapełnić lukę po zniknięciu szamana. Szamanizm był praktykowany tylko w najtrudniej dostępnych rejonach ZSRR, ale pomimo represji i prześladowań przetrwał, a po upadku ZSRR nastąpiło odrodzenie szamaństwa. 

Zaklinacz – to typ szamana funkcjonującego w wielu kulturach pierwotnych, który specjalizuje się w przepędzaniu "złych duchów", które według wierzeń tych kultur powodują choroby i inne nieszczęścia, a także w "odczynianiu" zaklęć. Zamawiacz – to typ szamana funkcjonującego w wielu kulturach pierwotnych. Specjalizuje się w sprowadzaniu zamówionej pogody, przychylności losu, szczęścia, ale też może rzucić urok lub zaklęcie. Zamawianie choroby (zaklinanie, zażegnywanie) – to ludowe praktyki leczniczo-magiczne polegające na wypowiadaniu zamów, zaklęć odwołujących się do sił wyższych (Boga, aniołów, bóstw, także do Jezusa, Marii, świętych), aby przezwyciężyć chorobę. Najważniejszym elementem zamawiania jest odpowiednia formuła, gdyż wierzono, że „słowo może stać się ciałem”. Zamowy często szeptano lub śpiewano, a specjalistki od szeptanych zamówień zwane są Szeptunkami. Zamawiać mogły tylko niektóre osoby, takie, o których wiedziano z praktyki, że były obdarzone specjalnymi zdolnościami sugestopedycznymi bądź hipnotycznymi. Często warunkiem powodzenia było, aby zamawiacz został sam z chorym. Bardzo ważny bywa czas odprawiania rytuału zamawiania. Każda zamowa była skuteczna, o ile została wypowiedziana w odpowiedniej porze dnia (przed wschodem słońca, o północy), w dniu tygodnia czy fazie księżyca (nów, pełnia). Najczęściej zamawiano w domu chorego w specjalnie przygotowanej izbie chorego, która np. musiała mieć zasłonięte okna, albo zawieszano tam odpowiednie zioła lecznicze. 

Neidan - chińskie: 内丹; pinyin: nèidān; dosł. „wewnętrzny eliksir” – w alchemii i chińskiej medycynie taoistycznej system synkretycznych doktryn i praktyk ezoterycznych, mających prowadzić do zespolenia z dao (tao) i w konsekwencji osiągnięcia nieśmiertelności, a przynajmniej dobrego zdrowia i długowieczności.

Terapie pięcioma żywiołami - terapie naturalne oparte o tradycyjny podział na pięć żywiołów: ziemię, wodę, ogień, powietrze (wiatr) oraz eter (ducha). Kąpiel w błocie, leżenie w ziemi, kąpiele wodne, picie wody źródlanej, leczenie ogniem i wygrzewaniem, terapie nagrzewania słońcem, kąpiel skóry na silnym wietrze, zabiegi energetyczno-duchowe i dźwiękowe - to tradycyjny podział metod pięciu żywiołów. 

Leczenie, terapia, kuracja – szereg czynności medycznych, z użyciem stosownych leków i aparatury, zmierzających do przywrócenia równowagi (homeostazy) organizmu dotkniętego chorobą lub kalectwem; postępowanie lekarskie, którego celem jest przywrócenie zdrowia choremu lub poprawa jego jakości życia.

Najbardziej popularne metody leczenia naturalnego 

Akupunktura – leczenie igłami wkłuwanymi w ściśle określone miejsca na ciele człowieka. Zgodnie z tradycyjną medycyną chińską, na ciele człowieka znajduje się około 350 miejsc, których nakłucie powoduje przywrócenie krążących w organizmie energii przywracających harmonię między ciałem fizycznym a psychiką. Akupunktura powoduje też pobudzenie krążenia, lepsze natlenienie krwi, która dociera do miejsc objętych chorobą, uwalniając w ten sposób organizm z bytujących w nim toksyn wywołujących stan chorobowy. Akupunktura wpływa również na uwolnienie endorfin, które mają działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne.

Fitoterapia, ziołolecznictwo – to metoda leczenia akceptowana przez współczesnych lekarzy. Polega na wykorzystywaniu leczniczych właściwości niektórych roślin. Specjaliści ziołolecznictwa twierdzą, że konwencjonalne sposoby leczenia mają zastosowanie wówczas, gdy leczenie choroby powinno nastąpić jak najszybciej z uwagi na stan zagrożenia. Gdy zaś stan chorobowy pozwala na wdrożenie wolno działających metod, fitoterapia jest idealnym sposobem na pobudzenie naturalnego systemu odpornościowego do zwalczania choroby. Fitoterapia jest nieocenioną metodą leczniczą w szeroko pojętej profilaktyce. 

Bioenergoterapia, bioterapia – to leczenie za pomocą oddziaływania na umysł siłą myśli i dotyku. Celem bioenergoterapii jest podobnie jak w akupunkturze odblokowanie kanałów energetycznych pozwalających na swobodny przepływ energii, pobudzających naturalne siły immunologiczne powodujące samooczyszczenie się organizmu z toksyn i zwalczenie choroby.

Asklepiejon - Dawny grecki szpital i przychodnia lekarska

Dziedziny medycyny niekonwencjonalnej

Akupresura, refleksologia, marmabheszadźja – leczenie uciskiem określonych miejsc ciała; terapia ajurwedyjska; 

Akupunktura – leczenie igłami wbijanymi w określone miejsca na ciele, terapia z medycyny dalekowschodniej, chińskiej i indyjskiej; 

Apiterapia – leczenie produktami pszczelimi, popularna w Indii i Tybecie; 

Aromaterapia – leczenie zapachami olejków eterycznych lub kadzideł oraz zapachami bukietów kwiatowych, terapia ajurwedyjska; 

Arteterapia lub też artterapia (arte z łac. ars sztuka i terapia) - leczenie przez sztukę: malarstwo, rzeźbę, muzykę taniec, etc.; 

Bańki, stawianie baniek (łac. cucurbitas ponerae) – metoda lecznicza, obecnie stosowana głównie przez zwolenników medycyny tradycyjnej; 

Bioenergoterapia – leczenie bioenergią, w tym systemy bioterapeutyczne jak Usui Reiki czy BSM; 

Chiropraktyka, kręgarstwo – leczenie poprzez manipulację kręgosłupem, stara terapia ajurwedyjska; 

Delfinoterapia – wykorzystanie delfinów przy leczeniu chorób psychicznych i fizycznych u dzieci; 

Diagnostyka pulsowa - badanie stanu zdrowia i energetyki pacjenta poprzez analizę trzech pulsów na 12-tu zarządcach oraz Vata, Pitta, Kafa; 

Dietoterapia - najbardziej zalecane przez Hipokratesa leczenie odpowiednio dobraną dietą; 

Fitoterapia – leczenie ziołami, ziołolecznictwo; 

Głodówka lecznicza, poszczenie, post - główny zabieg oczyszczający i regenerujący ciało, pozwalający na leczenie z wielu chorób; 

Hipnoterapia – leczenie hipnozą, metody hipnozy głosowej oraz wzrokowej, hipnoza właściwa pochodzi z jogi; 

Hirudoterapia - od łac. hirudo – pijawka – metoda leczenia z wykorzystaniem niektórych gatunków pijawek, znana człowiekowi od początków cywilizacji; 

Huna - ogół praktyk uzdrowicielskich, leczniczych i szamańskich oferowanych przez hawajskich kahunów - szamanów; 

Hydroterapia - patrz: wodolecznictwo, leczenie wodą, akwaterapia, terapia ajurwedyjska; 

Homeopatia – leczenie zdynamizowanymi roztworami wodnymi danej substancji najczęściej pochodzenia roślinnego lub mineralnego; 

Irydologia – kompleksowe diagnozowanie stanu zdrowia na podstawie wyglądu tęczówki oka, metoda ajurwedyjska; 

Jogoterapia - leczenie z pomocą ćwiczeń zaczerpniętych z jogi, zwykle relaksacji, asan i praktyk oddechowych; 

Klawiterapia – metoda odruchowa, leczenie pobudzające klawikami na strefy, punkty i receptory biologicznie czynne; 

Klimatoterapia – dział fizjoterapii, rodzaj terapii stosowanej w leczeniu uzdrowiskowym, wykorzystujący działanie naturalnych czynników klimatu lokalnego, tj. czystość powietrza, temperatura, ciśnienie atmosferyczne, promieniowanie słoneczne, itp. 

Koloroterapia, chromoterapia – leczenie kolorami, barwami światła, tęczowa terapia, terapia pochodzi z jogi i ajurwedy; 

Krystaloterapia - leczenie za pomocą kryształów przeniesione na grunt europejski ze wschodniej medycyny ajurwedyjskiej; 

Lewatywa, hydrokolonoterapia - płukanie jelita grubego celem usunięcia toksyn i złogów mas kałowych, terapia pochodzi z jogi (Vasti); 

Litoterapia – leczenie za pomocą minerałów, w tym leków ze sproszkowanych substancji mineralnych; 

Metoda Aleksandra - techniki reedukacji psychofizycznej, usuwania napięć i stresów, uzyskiwanie lekkości psychicznej, praca z prostą postawą i korekcją ruchów zaczerpniętą z jogi; 

Metoda Batesa – metoda reedukacji, leczenia, wzroku, ajurwedyjskie leczenie wzroku; 

Metoda Feldenkraisa - metoda zmiany wzorców ruchowych poprawiająca jakość funkcjonowania, redukująca stres, zaczerpnięta z jogi; 

Metoda Pilates - ma na celu stworzeniu równowagi w ciele, jest treningiem "dobrego samopoczucia", wpływa na to jak wygląda ciało, jak je odczuwamy i jak ono pracuje, metoda inspirowana ćwiczeniami jogi;  

Moksybucja – technika leczenia przy pomocy przyżegań, stosowana w medycynie dalekowschodniej; 

Osteopatia – metoda, w której badanie manualne wykorzystywane jest do stawiania diagnozy i leczenia chorych; 

Ortopatia – leczenie oparte na samoregeneracyjnych mechanizmach organizmu; 

Psychologia transpersonalna - zajmuje się całością psychofizyczną i duchową człowieka, nie tylko samymi emocjami czy myślami; 

Psychosynteza - rodzaj psychoterapii transpersonalnej opartej na odkryciach Roberto Assagioli inspirowanych jogą psychosomatyczną; 

Radiestezja – likwidacja jednostek chorobowych za pomocą wahadeł lub różdżek; 

Rebirthing - metoda oddechowa, respiroterapia zaczerpnięta z jogi rozpowszechniona przez Leonarda Orr'a; 

Reiki, Usui Reiki - japońska tradycyjna bioenergoterapia, nakładanie rąk, masaże, akupresura, przekazy energetyczne; 

Sugestopedia - terapia z pomocą silnych sugestii, afirmacji, bez użycia hipnozy; 

Sylwoterapia – leczenie poprzez pobudzenie organizmu do samoleczenia poprzez przebywanie przy drzewach i krzewach; 

Wegetoterapia – bioenergetyczny system terapeutyczny uwalniający emocje i napięcia, który pochodzi z jogi, spopularyzowany przez Wilhelma Reicha; 

Wodolecznictwo - balneoterapia, leczenie wodą, picie wód leczniczych, kąpiele lecznicze, pływanie, masaż wodny, terapi ajurwedyjska; 

Jak widać wiele metod terapeutycznych zaczerpniętych jest z dalekowschodnich systemów leczniczych takich jak joga lecznicza, Ayur-Yoga. Lepiej byłoby ćwiczyć jogę, pod warunkiem, że nauczycielem jest osoba znająca jogę jako całość, a nie mierny zazwyczaj instruktor jakiejś wyrwanej z kontekstu jogi sekwencji asan (pozycji), nie mający pojęcia o 99 % pozostałych ćwiczeń i metod leczniczych jogów. 

Kursy, seminaria, szkolenia, warsztaty... 

Kursy i seminaria specjalistyczne, które organizujemy od kilkunastu lat, pokazują że każdy człowiek może zmienić swoje życie. Nabyć takie umiejętności, które pozwolą mu na pełniejsze i zdrowsze życie, na uzyskanie większej satysfakcji i zadowolenia. Taka też idea przyświeca nam w planowaniu i przeprowadzaniu szkoleń, mamy ogromną satysfakcję i przyjemność pośrednio uczestnicząc w pozytywnej zmianie każdego, kto chce się doskonalić i być bardziej świadomym reżyserem własnego życia. Celem naszych uzdrowicieli i terapeutów jest pomoc innym w różnych sytuacjach życiowych. To co istotne to to, że korzystamy z osiągnięć terapii naturalnej jako uzupełnienia klasycznych powszechnie dostępnych metod i środków. To współdziałanie gwarantuje skutecznie wyniki w procesie dochodzenia do pełnego zdrowia i pomyślnego rozwiązywania różnych problemów życiowych. Do tego zadania podchodzimy z zaangażowaniem i odpowiedzialnością. Ogromna skuteczność terapii naturalnych polega na tym, że systematycznie dbamy o swoją kondycję i zdrowie. Do systematycznej praktyki zachęcają nasi instruktorzy i uzdrowiciele o wieloletnim doświadczeniu i ogromnej wiedzy, którzy z pasją mogą skutecznie zainspirować do wytrwałej praktyki. Programy konferencji, szkoleń, seminariów, kursów i warsztatów stanowią doskonałą okazję do konsultacji z ekspertami posiadającymi bogate doświadczenie w zakresie różnorodnych terapii naturalnych, w tym bioterapii. Wydarzenia takie to doskonałe miejscem do wymiany doświadczeń oraz poszerzenia wiedzy na tematy związane z naturoterapiami, z terapiami naturalnymi, z medycyną alternatywną, holistyczną. 

*****************************

LINKI: 

Uzdrawianie - warsztaty i treningi: 

https://uzdrowiciele.blogspot.com/p/treningi-warsztaty.html