UZDROWICIELE BIOTERAPIA AKUPRESURA ZIOŁOLECZNICTWO EGZORCYZMY: Porfiria

UZDRAWIANIE

DU - Duchowe Uzdrawianie

Pod hasłem uzdrawianie czy duchowego uzdrawiania (DU) mamy zwykle na myśli wszelkie działania, sposoby i środku służące uratowaniu zdrowia, wyleczenia z choroby, podtrzymania człowieka czy zwierzęcia przy życiu. Zadaniem podstawowym uzdrowiciela jest umocnienie i uwolnienie, czyli uniezależnienie człowieka od sytuacji i stanów ograniczających jego egzystencję w pełni zdrowia, światła i szczęścia na drodze realizacji życiowej. Uzdrawianie duchowe może być dopełnieniem do medycyny, a czasem może ją nawet wyręczyć. Aby uzdrawianie duchowe było całkowicie od Boga, ważna jest świadomość uzdrowiciela, jego bezpośredni kontakt z Bogiem (Bóstwem, Anielskim Duchem), jego czysta chęć pomocy innym.

Leczenie duchowe określa się jako „systematyczną, celową interwencję jednej lub kilku osób, której celem jest pomoc innym istotom żywym - ludziom, zwierzętom, roślinom oraz innym organizmom - poprzez skupioną intencję, dotyk lub trzymanie rąk w pobliżu innej istoty, bez zastosowania fizycznych, chemicznych i konwencjonalnych środków interwencji". Leczenie duchowe jest prawdopodobnie najstarszą znaną terapią stosowaną w takiej czy innej formie w każdej kulturze. Na te formy składa się szamanizm, bioenergoterapia, uzdrawianie przez wiarę, nakładanie rąk, leczenie na odległość, transmisje światła, medytacje oraz leczenie siłą umysłu.

Uzdrawianie duchowe to uzdrawianie ciała, duszy i umysłu chorych poprzez proces nakładania rąk, cudowny dotyk światłem, poprzez modlitwę lub najlepiej poprzez medytację. Ten proces ożywia i relaksuje pacjenta, wzmaga działania bioenergoterapeutyczne. Najbardziej widocznym efektem uzdrawiania duchowego jest uczucie komfortu wewnętrznego, rozluźnienia, lekkości i poczucie bezpieczeństwa. Niektórzy pacjenci określają to jako uczucie kontaktu z własną duszą,z jaźnią. To jest zasadniczy objaw uzdrawiania duchowego, acz w tym samym czasie poprawia się samopoczucie i dolegliwości ciała stopniowo znikają. Odblokowuje się układ limfatyczny, poprawia się praca wszystkich organów ciała. Uzdrawianie poprawia również kontakty międzyludzkie, zwiększa operatywność i sukcesy w pracy.

Sytuacje życiowe i zdrowotne są najczęściej bardzo złożone i dobrze jest jeżeli duchowy uzdrowiciel jest przekonany, że jest narzędziem w rękach Boga i chce, aby się wypełniło to co dla danej osoby jest najlepsze. Celem terapii jest trwałe uzdrowienie całego człowieka. Z doświadczenia wielu healerów wynika, że ludzie przychodzący na uzdrawianie stają się bardziej duchowi, pełni błogości, współczucia i troski o innych, a przy okazji zdrowsi i szczęśliwsi. Najpierw przychodzą, aby się wyleczyć z choroby, a później pragną rozwijać swoją świadomość, chcą sami uzdrawiać. Obecnie obserwuje się sytuacje, że wiele osób pragnie uczyć się uzdrawiania, nie po to, aby je praktykować samo w sobie, ale po to , aby poprzez nie wzbogacić inną dziedzinę trapi.

Uzdrowiciel najczęściej jest człowiekiem głęboko praktykującym, duchowym, który jest w stanie manifestować swój związek z Bogiem czy Bóstwem oraz współczucie i dobroć w postaci mistycznego oddziaływania swoją obecnością na innych tak, że pod wpływem tej siły ludzie odzyskują zdrowie, poprawia się im sytuacja życiowa, wykazują więcej życzliwości do siebie i innych, i nawet schorzenia, które wydawałyby się nieuleczalne, znikają, a przynajmniej łagodnieją. Bioenergoterapia, leczenie duchowe, gdzie uzdrawia się przede wszystkim organy i systemy ciała oraz psychiki, zwraca uwagę na całego człowieka, w szczególności z jego duchową i podświadomą część.

Ponieważ wiele dziesiątków lat uzdrawianie duchowe, bioenergoterapia należały w Polsce do rzadkości, osoby praktykujące tą terapię, były otoczone aurą niezwykłej szczególności. Uzdrawiania można się nauczyć i teraz w Polsce jest bardzo wiele osób, które zupełnie nieźle potrafią praktykować duchowe leczenie, bioenergoterapię, przekazy światła. Człowiek mistycznie rozwinięty, o dużej wiedzy w tej dziedzinie, będzie w stanie osiągnąć niezwykłe rezultaty, ale przestrzegajmy przed tymi, którzy mówią, że to oni potrafią wyleczyć, że to oni mają taką moc sami w sobie i pragną wręcz uzależnić biednych pacjentów od siebie przez namawianie do częstych wysokopłatnych wizyt czy do jakichś ruchów dłońmi o określonej porze dnia, gdyż domieszka egoizmu w przekazie energetycznym nie działa zbyt dobrze na pacjenta.

Uzdrawianie Pitagorejskie

Leczenia według Pitagorasa i Hipokratesa

Mniej więcej w szóstym wieku p.e.ch., Pitagoras - lekarz, matematyk, a także astronom i filozof - uznał uzdrawianie za najbardziej szlachetne spośród swoich zajęć i włączył je w rozważania na temat etyki, umysłu i duszy. Energię związaną z uzdrawianiem nazwał pneumą. Jego następcy pojmowali pneumę jako byt widoczny w świetlanym ciele oraz wierzyli, że światło może leczyć choroby. Sto lat później:

...[Hipokrates] mówi: „Doświadczeni lekarze wierzą, że ciepło, którym emanują dłonie po przyłożeniu do chorego, ma bardzo dobroczynne działanie. Często, gdy starałem się ukoić ból moich pacjentów, miałem wrażenie, jakby moje ręce miały jakąś dziwną właściwość usuwania z chorych miejsc bólu i różnych nieczystości, poprzez kładzenie rąk na tym miejscu i wyciągnięcie palców w jego stronę. Stąd wiadomo niektórym spośród mędrców, że zdrowie można zaszczepić chorym za pomocą pewnych gestów i poprzez dotyk, podobnie jak niektóre choroby przenoszą się z jednej osoby na drugą".

Hipokrates przypisywał energii uzdrawiającej - vis medicatrix naturae lub inaczej uzdrawiającej sile natury - miano siły życiowej. Zalecał lekarzom, aby określali czynniki blokujące w poszczególnych osobach (oraz między nimi a kosmosem), w celu przywrócenia odpowiedniego przepływu pneumy. To natura, a nie lekarz uzdrawia pacjenta - mawiał Hipokrates, uważany za ojca medycyny europejskiej.

Teoria wielkiej jedności ciała i umysłu, którą wysunął Pitagoras, została wkrótce zastąpiona poglądem Hipokratesa o ich rozłączności. Platon skrytykował ten pogląd: „Jeśli umysł i ciało mają być zdrowe, trzeba zacząć od wyleczenia duszy, to jest najważniejsze... Największym błędem naszych czasów w leczeniu ludzkiego ciała jest to, że lekarze oddzielają umysł od ciała". System hipokratesowski, skodyfikowany przez Galena w drugim stuleciu ery chrześcijańskiej, stał się normą praktyki medycznej na wiele stuleci.

Na Wschodzie, w tym w Indii, Persji i Tybecie rozwijał się system w którym rozważano całego człowieka tak, jakby ciało, umysł i dusza były jednością, starając się przy tym doprowadzić do ponownego połączenia, jeśli jakieś aspekty owych składników były zablokowane, oddzielone, dysfunkcyjne. Zachodnie, grecki tradycje medyczne wsparł Awicenna, a duchowe uzdrawianie w XVIII wieku kultywowali wybitni medycy jak Franz Anton Mesmer, który leczenie duchowe, uzdrawianie, bioenergoterapię kojarzył z metafizycznym magnetyzmem leczniczych prądów.

Na przełomie wieków XIX i XX Zygmunt Freud i Carl Gustav Jung wykazali, że nieświadomy umysł, podświadomość, może być czynnikiem sprawczym pewnych chorób. Tak narodziła się współczesna medycyna psychosomatyczna, która zaleca integrację umysłu z ciałem. Sir William Osler zalecił, by lekarze próbowali zrozumieć chorego pacjenta, a nie tylko jego dolegliwość. Nowoczesna psychologia behawioralna wykazuje, że nauczanie metodą nagrody i kary lub warunkowaniem nieświadomego umysłu można powodować chorobę. Wspiera to mechanistyczny pogląd na funkcjonowanie jednostek ludzkich, nawet wtedy, gdy przyjmie się wpływ umysłu na chorobę somatyczną.

Leczenie dotykiem dłoni trwa zwykle od 5 do 30 minut ale także dłużej. Z doświadczenia uzdrowicieli wynika, że podczas seansu uzdrawiania pacjenci zwykle odprężają się, mogą zapadać w drzemkę, a nawet w odmienne stany świadomości. Korzystny wpływ terapii może dać się odczuć od razu, zwłaszcza przy uśmierzeniu niepokoju, napięcia i bólu. Doznania bólowe mogą się jednak nasilać podczas kilku pierwszych seansów i często interpretuje się je jako objaw pozytywny, oczyszczający, najwyraźniej wskazujący na zmiany zachodzące w procesie powodującym ból, na wychodzenie dolegliwości z organizmu. W miarę kontynuowania terapii oczekuje się zmniejszenia nasilenia bólu, jednak przy niektórych chorobach, jak zapalenie wyrostka, takie oceny mogą być mylące. Dolegliwości przewlekłe mogą wymagać powtarzania zabiegów, zwykle w odstępach tygodniowych lub nawet kilkumiesięcznych.

Strony

Porfiria

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz