UZDROWICIELE BIOTERAPIA AKUPRESURA ZIOŁOLECZNICTWO EGZORCYZMY: lingqi

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą lingqi. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, 13 listopada 2017

Akupunktura - Naukowa Terapia Orientalna

Akupunktura 針灸 - tradycja leczenia nakłuciami wrażliwych punktów

Akupunktura to z łaciny acus – igła, punctura – (u)kłucie; a po chińsku zhēnjiǔ (針灸 lub 鍼灸 uproszczone 针灸) z japońska czytane jako shinkyu (shinkyū), w ajurwedzie marma-bheszadźja – to technika leczenia, wywodząca się z Dalekiego Wschodu (Indie, Tybet, Chiny, Korea, Japonia, Indochiny, Mongolia). Jest obecnie uznawana w wielu krajach jako doskonałe uzupełnienie medycyny konwencjonalnej, a jej wyjątkowa skuteczność jest przedmiotem debat i coraz liczniejszych trwających badań klinicznych. Akupunktura (także termopunktura i przyżeganie) to zewnętrzna metoda terapeutyczna, służąca zapobieganiu i leczeniu schorzeń organów wewnętrznych. Polega ona na stymulowaniu akupunktów (miejsc zakończeń nerwowych w skórze lub tkance podskórnej, które poddane nakłuciom, uciskom lub masażowi przenoszą bodźce do określonych organów ciała) lub pewnych części ciała przy pomocy metalowych igieł w celu udrożnienia meridianów (kanałów energetycznych) oraz pobudzaniu krążenia krwi i wzmocnieniu energii qi (chi, jap. ki).

Stosowanie akupunktury przynosi następujące dobrze znane efekty:

- przywraca normalną równowagę fizjologiczną ciała;

- wzmacnia funkcje układu immunologicznego (np. funkcje ruchome układu siateczkowo-śródbłonkowego);

- pobudza układ krwionośny i łagodzi ból;

- naprawia tkanki.

Meridiany rąk i nóg -jap. Mo

Współcześnie, w Chińskiej Republice Ludowej akupunktura jest gałęzią tradycyjnej medycyny chińskiej nauczaną na Uniwersytetach Medycznych. Jest ona znana pod angielskim skrótem TCM – Traditional Chinese Medicine, a także polecana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).

Początki akupunktury sięgają na pewno epoki neolitu, czyli około 10 tysięcy do 4000 lat p.e.ch. Już wtedy, w Chinach, w Tybecie i obszarze Hindukuszu leczono ludzi, nakłuwając im skórę zaostrzonymi odłamkami skał. Metoda Tcha-Tchin, z której wywodzi się dzisiejsza akupunktura, powstała najpóźniej w trzecim tysiącleciu p.e.ch. Początkowo do zabiegów stosowano "igły" wykonane np. z kamienia, kości lub bambusa. Po wynalezieniu brązu pojawiły się igły z tego stopu. Potem zastąpiono je żelaznymi i wreszcie stalowymi. Od V wieku p.e.ch., wytwarzano igły złote, a 200 lat później – także srebrne. Przywilej korzystania z tego drogocennego sprzętu mieli wtedy jedynie cesarz i jego rodzina.

Według Chińczyków, Japończyków czy Tybetańczyków, w ciele człowieka krąży energia witalna Qi (czyt. czi, jap. Ki, hinduskie Prana). Płynie ona kanałami energetycznymi (inaczej meridianami, chiń. Mei, jap. Mo, sanskr. Nadi) oraz naczyniami krwionośnymi i dociera do wszystkich narządów i komórek. Ten przepływ może zostać zablokowany wskutek urazu mechanicznego, infekcji czy też stresu. Narządy "zasilane" przez zablokowany meridian ulegają wtedy osłabieniu i zaczyna się choroba. Stosując akupunkturę lub nawet tylko akupresurę, koryguje się niewłaściwy (zbyt mały lub zbyt silny) przepływ Qi w kanałach energetycznych i przywraca równowagę w organizmie. Skuteczność tej terapii jest uzależniona m.in. od czasu trwania i stopnia zaawansowania choroby. W przypadku ciężkich, przewlekłych schorzeń bywa ona jednak bezsilna, chociaż czasem udaje się powstrzymać choroby nawet w ich bardzo zaawansowanych stadiach.

Czytaj więcej »

czwartek, 7 lutego 2013

Bioenergia Człowieka i Funkcje Narządów

BIOENERGIA CZŁOWIEKA I FUNKCJE NARZĄDÓW

Aura jako pole życia

Tradycje wschodnie, w tym chińskie, japońskie, tybetańskie, indyjskie - wiele uczą o koncepcji Ki (Japonia), Qi (Chiny) oraz Prany (Indie). Społeczeństwa azjatyckie wierzą, że proces życiowy człowieka zasilany jest wirową spiralą energii, która pulsuje w ciele wzdłuż linii wyznaczonych przez witalne centra. Energia życiowa, która koordynuje całość procesów przebiegających w żywym organizmie, dając w wyniku określoną funkcjonalną całość, nazwana została przez wedyjskich Hindusów Praną. Jest ona z pewnością wspomagana przez energetyczne procesy życiowe, lecz ciało jest także w stanie pobierać ją z otoczenia, z przyrody i z powietrza, wraz z oddechem.

Trzy zbiorniki Tanden - Źródło Aury, Pola Bioenergetycznego

Podobne podejście do istoty procesów życiowych prezentują Chińczycy z ich koncepcją Qi (czytaj Chi, Ći). Przynajmniej od czasów cesarskiej dynastii Han (206 p.e.ch. – 220 e.ch.) Qigong (Chi Kung) uważany jest w Chinach za jedną z najważniejszych dziedzin medycyny, w szczególności medyczny siedzący Qigong znany jako Lingqi. Qigong oznacza pracę lub ćwiczenia z Qi, przy czym Qi to energia życiowa (japońskie Ki), w którą wyposażony jest cały wszechświat, a szczególnie żyjąca przyroda oraz istoty duchowe wysokiej rangi (bóstwa, anioły, świetliste dusze). Qi jest praktycznie odpowiednikiem hinduistycznej Prany i greckiej Pneumy. Pojęcia te w metafizycznych tradycjach oznaczają energię witalną, będącą czynnikiem podtrzymującym życie.

Na Zachodzie, w Wielkiej Brytanii dowodów na istnienie wszechobecnej Prany (Qi czy Ki) dostarczył angielski fizyk dr Dennis R. Milner (Birmingham University), który skonstruował urządzenie do produkcji zdjęć wykonywanych w ciemności. Wykonywał je wysyłając impuls prądu stałego w kierunku fotografowanego przedmiotu, umieszczonego w ciemności między dwoma szklanymi płytkami. Do zdjęć używał kliszy bardziej wyczulonej na wyładowania elektryczne niż na fale świetlne. Udoskonalając swoje urządzenie Milner zorientował się, że zdjęcia uzyskiwał nawet wówczas, gdy ciemnia była pusta. Jeśli przed aparatem nie było nic oprócz czystego, suchego powietrza, otrzymywał zdjęcia kulistych, pulsujących ognisk, otoczonych delikatną siecią jarzących się nici. Wyniki te spotkały się z ostrą krytyką świata nauki. Sugerowano, że są one rezultatem zjawiska zwanego wstęgowym wyładowaniem koronowym, bowiem podobne obrazy uzyskuje się w wyniku jonizacji powietrza podczas przepływu przez nie prądu. Jednakże te same charakterystyczne obrazy powstawały również w komorze próżniowej, pozbawionej powietrza.

Naukowe zdjęcia Milnera oglądane w powiększeniu przedstawiają dwie podstawowe, charakterystyczne struktury. Jedna z nich ma kształt promienisty. Linie sił koncentrują się w małych, jarzących ośrodkach i promieniują regularnie w taki sposób, aby swymi czułkowatymi ramionami dosięgnąć pobliskich struktur. Druga ma postać skupisk i pojedynczych kolistych sfer, przypominających pola kwiatów o okrągłych płatkach dotykających się wzajemnie. Zdaniem dr Lyalla Watsona – znanego botanika, zoologa, biologa, antropologa i etologa – z tych prostych, podstawowych kształtów utworzyć można nieomal wszystkie istniejące w przyrodzie formy. Być może Milner zdołał zatem po raz pierwszy sfotografować przejawy aktywności pola odpowiedzialnego za powstanie wszystkich biologicznych form życia oraz ich funkcje na najbardziej podstawowym poziomie.

Czytaj więcej »

Subskrybuj: Komentarze (Atom)

UZDRAWIANIE

DU - Duchowe Uzdrawianie

Pod hasłem uzdrawianie czy duchowego uzdrawiania (DU) mamy zwykle na myśli wszelkie działania, sposoby i środku służące uratowaniu zdrowia, wyleczenia z choroby, podtrzymania człowieka czy zwierzęcia przy życiu. Zadaniem podstawowym uzdrowiciela jest umocnienie i uwolnienie, czyli uniezależnienie człowieka od sytuacji i stanów ograniczających jego egzystencję w pełni zdrowia, światła i szczęścia na drodze realizacji życiowej. Uzdrawianie duchowe może być dopełnieniem do medycyny, a czasem może ją nawet wyręczyć. Aby uzdrawianie duchowe było całkowicie od Boga, ważna jest świadomość uzdrowiciela, jego bezpośredni kontakt z Bogiem (Bóstwem, Anielskim Duchem), jego czysta chęć pomocy innym.

Leczenie duchowe określa się jako „systematyczną, celową interwencję jednej lub kilku osób, której celem jest pomoc innym istotom żywym - ludziom, zwierzętom, roślinom oraz innym organizmom - poprzez skupioną intencję, dotyk lub trzymanie rąk w pobliżu innej istoty, bez zastosowania fizycznych, chemicznych i konwencjonalnych środków interwencji". Leczenie duchowe jest prawdopodobnie najstarszą znaną terapią stosowaną w takiej czy innej formie w każdej kulturze. Na te formy składa się szamanizm, bioenergoterapia, uzdrawianie przez wiarę, nakładanie rąk, leczenie na odległość, transmisje światła, medytacje oraz leczenie siłą umysłu.

Uzdrawianie duchowe to uzdrawianie ciała, duszy i umysłu chorych poprzez proces nakładania rąk, cudowny dotyk światłem, poprzez modlitwę lub najlepiej poprzez medytację. Ten proces ożywia i relaksuje pacjenta, wzmaga działania bioenergoterapeutyczne. Najbardziej widocznym efektem uzdrawiania duchowego jest uczucie komfortu wewnętrznego, rozluźnienia, lekkości i poczucie bezpieczeństwa. Niektórzy pacjenci określają to jako uczucie kontaktu z własną duszą,z jaźnią. To jest zasadniczy objaw uzdrawiania duchowego, acz w tym samym czasie poprawia się samopoczucie i dolegliwości ciała stopniowo znikają. Odblokowuje się układ limfatyczny, poprawia się praca wszystkich organów ciała. Uzdrawianie poprawia również kontakty międzyludzkie, zwiększa operatywność i sukcesy w pracy.

Sytuacje życiowe i zdrowotne są najczęściej bardzo złożone i dobrze jest jeżeli duchowy uzdrowiciel jest przekonany, że jest narzędziem w rękach Boga i chce, aby się wypełniło to co dla danej osoby jest najlepsze. Celem terapii jest trwałe uzdrowienie całego człowieka. Z doświadczenia wielu healerów wynika, że ludzie przychodzący na uzdrawianie stają się bardziej duchowi, pełni błogości, współczucia i troski o innych, a przy okazji zdrowsi i szczęśliwsi. Najpierw przychodzą, aby się wyleczyć z choroby, a później pragną rozwijać swoją świadomość, chcą sami uzdrawiać. Obecnie obserwuje się sytuacje, że wiele osób pragnie uczyć się uzdrawiania, nie po to, aby je praktykować samo w sobie, ale po to , aby poprzez nie wzbogacić inną dziedzinę trapi.

Uzdrowiciel najczęściej jest człowiekiem głęboko praktykującym, duchowym, który jest w stanie manifestować swój związek z Bogiem czy Bóstwem oraz współczucie i dobroć w postaci mistycznego oddziaływania swoją obecnością na innych tak, że pod wpływem tej siły ludzie odzyskują zdrowie, poprawia się im sytuacja życiowa, wykazują więcej życzliwości do siebie i innych, i nawet schorzenia, które wydawałyby się nieuleczalne, znikają, a przynajmniej łagodnieją. Bioenergoterapia, leczenie duchowe, gdzie uzdrawia się przede wszystkim organy i systemy ciała oraz psychiki, zwraca uwagę na całego człowieka, w szczególności z jego duchową i podświadomą część.

Ponieważ wiele dziesiątków lat uzdrawianie duchowe, bioenergoterapia należały w Polsce do rzadkości, osoby praktykujące tą terapię, były otoczone aurą niezwykłej szczególności. Uzdrawiania można się nauczyć i teraz w Polsce jest bardzo wiele osób, które zupełnie nieźle potrafią praktykować duchowe leczenie, bioenergoterapię, przekazy światła. Człowiek mistycznie rozwinięty, o dużej wiedzy w tej dziedzinie, będzie w stanie osiągnąć niezwykłe rezultaty, ale przestrzegajmy przed tymi, którzy mówią, że to oni potrafią wyleczyć, że to oni mają taką moc sami w sobie i pragną wręcz uzależnić biednych pacjentów od siebie przez namawianie do częstych wysokopłatnych wizyt czy do jakichś ruchów dłońmi o określonej porze dnia, gdyż domieszka egoizmu w przekazie energetycznym nie działa zbyt dobrze na pacjenta.

Uzdrawianie Pitagorejskie

Leczenia według Pitagorasa i Hipokratesa

Mniej więcej w szóstym wieku p.e.ch., Pitagoras - lekarz, matematyk, a także astronom i filozof - uznał uzdrawianie za najbardziej szlachetne spośród swoich zajęć i włączył je w rozważania na temat etyki, umysłu i duszy. Energię związaną z uzdrawianiem nazwał pneumą. Jego następcy pojmowali pneumę jako byt widoczny w świetlanym ciele oraz wierzyli, że światło może leczyć choroby. Sto lat później:

...[Hipokrates] mówi: „Doświadczeni lekarze wierzą, że ciepło, którym emanują dłonie po przyłożeniu do chorego, ma bardzo dobroczynne działanie. Często, gdy starałem się ukoić ból moich pacjentów, miałem wrażenie, jakby moje ręce miały jakąś dziwną właściwość usuwania z chorych miejsc bólu i różnych nieczystości, poprzez kładzenie rąk na tym miejscu i wyciągnięcie palców w jego stronę. Stąd wiadomo niektórym spośród mędrców, że zdrowie można zaszczepić chorym za pomocą pewnych gestów i poprzez dotyk, podobnie jak niektóre choroby przenoszą się z jednej osoby na drugą".

Hipokrates przypisywał energii uzdrawiającej - vis medicatrix naturae lub inaczej uzdrawiającej sile natury - miano siły życiowej. Zalecał lekarzom, aby określali czynniki blokujące w poszczególnych osobach (oraz między nimi a kosmosem), w celu przywrócenia odpowiedniego przepływu pneumy. To natura, a nie lekarz uzdrawia pacjenta - mawiał Hipokrates, uważany za ojca medycyny europejskiej.

Teoria wielkiej jedności ciała i umysłu, którą wysunął Pitagoras, została wkrótce zastąpiona poglądem Hipokratesa o ich rozłączności. Platon skrytykował ten pogląd: „Jeśli umysł i ciało mają być zdrowe, trzeba zacząć od wyleczenia duszy, to jest najważniejsze... Największym błędem naszych czasów w leczeniu ludzkiego ciała jest to, że lekarze oddzielają umysł od ciała". System hipokratesowski, skodyfikowany przez Galena w drugim stuleciu ery chrześcijańskiej, stał się normą praktyki medycznej na wiele stuleci.

Na Wschodzie, w tym w Indii, Persji i Tybecie rozwijał się system w którym rozważano całego człowieka tak, jakby ciało, umysł i dusza były jednością, starając się przy tym doprowadzić do ponownego połączenia, jeśli jakieś aspekty owych składników były zablokowane, oddzielone, dysfunkcyjne. Zachodnie, grecki tradycje medyczne wsparł Awicenna, a duchowe uzdrawianie w XVIII wieku kultywowali wybitni medycy jak Franz Anton Mesmer, który leczenie duchowe, uzdrawianie, bioenergoterapię kojarzył z metafizycznym magnetyzmem leczniczych prądów.

Na przełomie wieków XIX i XX Zygmunt Freud i Carl Gustav Jung wykazali, że nieświadomy umysł, podświadomość, może być czynnikiem sprawczym pewnych chorób. Tak narodziła się współczesna medycyna psychosomatyczna, która zaleca integrację umysłu z ciałem. Sir William Osler zalecił, by lekarze próbowali zrozumieć chorego pacjenta, a nie tylko jego dolegliwość. Nowoczesna psychologia behawioralna wykazuje, że nauczanie metodą nagrody i kary lub warunkowaniem nieświadomego umysłu można powodować chorobę. Wspiera to mechanistyczny pogląd na funkcjonowanie jednostek ludzkich, nawet wtedy, gdy przyjmie się wpływ umysłu na chorobę somatyczną.

Leczenie dotykiem dłoni trwa zwykle od 5 do 30 minut ale także dłużej. Z doświadczenia uzdrowicieli wynika, że podczas seansu uzdrawiania pacjenci zwykle odprężają się, mogą zapadać w drzemkę, a nawet w odmienne stany świadomości. Korzystny wpływ terapii może dać się odczuć od razu, zwłaszcza przy uśmierzeniu niepokoju, napięcia i bólu. Doznania bólowe mogą się jednak nasilać podczas kilku pierwszych seansów i często interpretuje się je jako objaw pozytywny, oczyszczający, najwyraźniej wskazujący na zmiany zachodzące w procesie powodującym ból, na wychodzenie dolegliwości z organizmu. W miarę kontynuowania terapii oczekuje się zmniejszenia nasilenia bólu, jednak przy niektórych chorobach, jak zapalenie wyrostka, takie oceny mogą być mylące. Dolegliwości przewlekłe mogą wymagać powtarzania zabiegów, zwykle w odstępach tygodniowych lub nawet kilkumiesięcznych.

Strony