Akupunktura 針灸 - tradycja leczenia nakłuciami wrażliwych punktów
Akupunktura to z łaciny acus – igła, punctura – (u)kłucie; a po chińsku zhēnjiǔ (針灸 lub 鍼灸 uproszczone 针灸) z japońska czytane jako shinkyu (shinkyū), w ajurwedzie marma-bheszadźja – to technika leczenia, wywodząca się z Dalekiego Wschodu (Indie, Tybet, Chiny, Korea, Japonia, Indochiny, Mongolia). Jest obecnie uznawana w wielu krajach jako doskonałe uzupełnienie medycyny konwencjonalnej, a jej wyjątkowa skuteczność jest przedmiotem debat i coraz liczniejszych trwających badań klinicznych. Akupunktura (także termopunktura i przyżeganie) to zewnętrzna metoda terapeutyczna, służąca zapobieganiu i leczeniu schorzeń organów wewnętrznych. Polega ona na stymulowaniu akupunktów (miejsc zakończeń nerwowych w skórze lub tkance podskórnej, które poddane nakłuciom, uciskom lub masażowi przenoszą bodźce do określonych organów ciała) lub pewnych części ciała przy pomocy metalowych igieł w celu udrożnienia meridianów (kanałów energetycznych) oraz pobudzaniu krążenia krwi i wzmocnieniu energii qi (chi, jap. ki).
Stosowanie akupunktury przynosi następujące dobrze znane efekty:
- przywraca normalną równowagę fizjologiczną ciała;
- wzmacnia funkcje układu immunologicznego (np. funkcje ruchome układu siateczkowo-śródbłonkowego);
- pobudza układ krwionośny i łagodzi ból;
- naprawia tkanki.
 |
| Meridiany rąk i nóg -jap. Mo |
Współcześnie, w Chińskiej Republice Ludowej akupunktura jest gałęzią tradycyjnej medycyny chińskiej nauczaną na Uniwersytetach Medycznych. Jest ona znana pod angielskim skrótem TCM – Traditional Chinese Medicine, a także polecana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).
Początki akupunktury sięgają na pewno epoki neolitu, czyli około 10 tysięcy do 4000 lat p.e.ch. Już wtedy, w Chinach, w Tybecie i obszarze Hindukuszu leczono ludzi, nakłuwając im skórę zaostrzonymi odłamkami skał. Metoda Tcha-Tchin, z której wywodzi się dzisiejsza akupunktura, powstała najpóźniej w trzecim tysiącleciu p.e.ch. Początkowo do zabiegów stosowano "igły" wykonane np. z kamienia, kości lub bambusa. Po wynalezieniu brązu pojawiły się igły z tego stopu. Potem zastąpiono je żelaznymi i wreszcie stalowymi. Od V wieku p.e.ch., wytwarzano igły złote, a 200 lat później – także srebrne. Przywilej korzystania z tego drogocennego sprzętu mieli wtedy jedynie cesarz i jego rodzina.
Według Chińczyków, Japończyków czy Tybetańczyków, w ciele człowieka krąży energia witalna Qi (czyt. czi, jap. Ki, hinduskie Prana). Płynie ona kanałami energetycznymi (inaczej meridianami, chiń. Mei, jap. Mo, sanskr. Nadi) oraz naczyniami krwionośnymi i dociera do wszystkich narządów i komórek. Ten przepływ może zostać zablokowany wskutek urazu mechanicznego, infekcji czy też stresu. Narządy "zasilane" przez zablokowany meridian ulegają wtedy osłabieniu i zaczyna się choroba. Stosując akupunkturę lub nawet tylko akupresurę, koryguje się niewłaściwy (zbyt mały lub zbyt silny) przepływ Qi w kanałach energetycznych i przywraca równowagę w organizmie. Skuteczność tej terapii jest uzależniona m.in. od czasu trwania i stopnia zaawansowania choroby. W przypadku ciężkich, przewlekłych schorzeń bywa ona jednak bezsilna, chociaż czasem udaje się powstrzymać choroby nawet w ich bardzo zaawansowanych stadiach.
W przypadku wielu dolegliwości (np. przeziębienia, bóle głowy) poprawa następuje już po 3-5 zabiegach, jednak najczęściej skuteczna jest dopiero seria około dziesięciu do piętnastu zabiegów. Jeśli akupunkturze poddawane są osoby z ciężkimi schorzeniami, przez wiele lat leczone farmakologicznie, poprawa następuje zwykle dopiero po kilku seriach nakłuć. Stosuje się między nimi przerwy od 6 tygodni do 6 miesięcy. istnieją także pewne ogólne zalecenia dla pacjentów poddających się zabiegom akupunktury (akupresury, przyżegania etc):
- Nie najadaj się przed zabiegiem i nie jedz 2 godziny po jego zakończeniu.
- Nie denerwuj się i nie spiesz się na zabieg. Przez 2 godziny po jego zakończeniu unikaj nadmiernego pośpiechu i wysiłku.
- W dniu zabiegu nie bierz długich kąpieli.
Często przyjmowanie leków łącznie z nakłuwaniem igłami akupunkturowymi jest wręcz konieczne. Dopiero w miarę powrotu do zdrowia można je odstawiać. Akupunkturę łączy się zwykle np. z ziołolecznictwem i/lub homeopatią. Trzeba jednak poinformować terapeutę o zażywanych środkach leczniczych. Już chińscy medycy w starożytności zaobserwowali, że akupunktura przynosi dobre rezultaty wyleczenia lub poprawy stanu zdrowia u około 90 procent pacjentów. Niektóre osoby są mało podatne na tę metodę leczenia, a oprócz tego zdarzają się błędne diagnozy stanu zdrowia. Terapia może też być nieskuteczna, jeśli pacjent nie poinformował lekarza o zażywanych przez siebie lekach lub innych stosowanych równolegle zabiegach (które z rzadka zmniejszają skuteczności akupunktury), o menstruacji lub ciąży czy rozruszniku serca. Również nałogi, zboczenia i niezdrowy tryb życia utrudniają leczenie, często wymagając najpierw wyleczenia z nałogu czy dewiacji albo zmiany trybu życia na zdrowszy.
Zabieg akupunktury trwa zwykle około pół godziny. Pacjent kładzie się na plecach, na brzuchu lub na boku. Wykonujący akupunkturę używa jednorazowych sterylnych igieł, którymi nakłuwa punkty akupunktury. Samo wkłucie jest bezbolesne, dopiero kiedy igła osiągnie właściwą głębokość, pacjent odczuwa silne ukłucie bólu. Czasami igły podgrzewa się lub stymuluje prądem po nakłuciu. Igły umieszcza się pod skórą na około 20 do 30 minut minut (wedle ajurwedy 24 minuty). Wskazania co do konieczności lub efektywności leczenia akupunkturą na podstawie wskazań Światowej Organizacji Zdrowia - WHO oraz wskazań chińskich, to lista ponad 200-tu często spotykanych chorób leczonych akupunkturą (także akupresurą) w Chinach, w Tybecie, Mongolii, Indiach i innych krajach.
 |
| Punkty akupunktury na dłoni |
Terapeutyczne działanie akupunktury można podzielić na trzy grupy:
1. Schorzenia, w których tylko akupunktura może przynieść ulgę lub nawet wyleczenie np. zanik nerwu wzrokowego, neuralgie: nerwu trójdzielnego, podpotylicznego, stany chorobowe po WZW. Leki mają tutaj tylko działanie pomocnicze.
2. Leczenie skojarzone: farmakologiczne, akupunkturą i fizjoterapeutyczne. Ta gama schorzeń jest największa i odpowiednio dobrane leczenie skojarzone daje znakomite wyniki.
3. Schorzenia gdzie akupunktura jest metodą pomocniczą, pozwala zmniejszyć dawki leków np. przy psychozach, przy bólach nowotworowych, lub pozwala na pełną rehabilitację np. przy zespole bolesnego barku, kiedy występuje znaczny przykurcz.
Umiejętność doboru metody terapeutycznej zależy przede wszystkim od stanu wiedzy i doświadczenia leczącego terapeuty. Należy zaznaczyć, że akupunkturę (podobnie jak akupresurę, przyżeganie etc) stosujemy zawsze po dokładnej diagnostyce klinicznej i rozważeniu czy stan chorego nie wymaga zastosowania innej metody, lub dołączenia odpowiednich leków oraz ziół. Przy pomocy akupunktury można leczyć nie tylko poszczególne jednostki chorobowe, lecz również szereg objawów towarzyszących tym jednostkom jak: nudności i wymioty, zawroty głowy, czkawka, bezsenność i inne. Należy zawsze pamiętać, że działanie lekarza czy terapeuty stosującego zabiegi akupunktury (akupresury) jest zawsze ukierunkowane na przyniesienie ulgi choremu. W wielu przypadkach chorobowych, akupunktura okazuje się nie tylko tańsza, ale również bardziej skuteczna od stosowania zachodnich terapii akademickiej medycyny.
Historia akupunktury
W starożytnych Chinach, Indiach, Tybecie, Korei, Mongolii, Indochinach i Japonii, korzeni akupunktury można doszukiwać się w epoce kamienia. Początkowo używano kamiennych noży do niektórych zabiegów, a następnie z kamieni robiono cienkie igły, które podobnie jak zaostrzony bambus lub kości, służyły do leczenia poprzez nakłuwanie. Przedmioty takie zostały odnalezione przez archeologów m.in. w środkowej Mongolii.
Około 65 mln lat temu ogromny meteoryt spadł w zachodniej części prowincji Szantung w Chinach. W wyniku uderzenia powstała skalista góra, która przetrwała do dziś bez zmian. W wyniku tych szczególnych okoliczności skała charakteryzuje się odmiennymi cechami, niewystępującymi nigdzie indziej na świecie. Kamienie z tej góry nazywają „kamieniami bian” (ang. Bian stones; chiń. 砭石 biānshí). W starożytności, po zaostrzeniu przystosowującym je do nakłuwania, były stosowane do leczenia. Nazywane są 针砭 zhēnbiān. Dziś – po odpowiedniej obróbce – stosuje się te kamienie m.in. do leczniczych masaży i wyrobu biżuterii.
Najstarszy chiński tekst medyczny, traktujący po części o akupunkturze, w tym o naukowej teorii meridianów, to „Huángdì nèijīng” („Kanony medycyny wewnętrznej Żółtego Cesarza"). Dzieło składa się z dwóch części, które powstały najpóźniej w ciągu 500 lat, pomiędzy okresem Walczących Królestw a okresem panowania Zachodniej Dynastii Han (475 roku p.e.ch. – 24 rok e.ch.), ale znane teksty są jedynie odpisami ksiąg znacznie starszych.
Badania zmumifikowanego naturalnie ciała „człowieka lodu”, nazwanego Ötzi, sprzed 5 tysięcy lat, odnalezionego w Alpach, wykazały ponad 50 tatuaży na jego ciele. Niektóre z nich odpowiadają punktom akupunkturowym, które obecnie mogłyby być stosowane w leczeniu dolegliwości Ötzi. Niektórzy naukowcy twierdzą, iż jest to dowód na to, że techniki podobne do akupunktury były praktykowane we wczesnej epoce brązu w innych miejscach Eurazji.
Artykuł w naukowym czasopiśmie medycznym The Lancet, opublikowany przez L.Dorfera i przyjaciół dostarcza nam następujących informacji: „zakładamy, iż system medyczny podobny do akupunktury mógł być praktykowany w Europie Środkowej 5200 lat temu. Zdaje się więc, iż podobne metody leczenia były w użyciu długo przed ich wcześniejszym, znanym okresem praktykowania w tradycji medycyny starożytnych Chin. Oznacza to prawdopodobieństwo, że akupunktura wywodząca się z kontynentu euroazjatyckiego była praktykowana co najmniej 2 tysiące lat wcześniej niż jest to uznawane”.
Zgodnie z jedną z legend, akupunktura rozwinęła się w Chinach dzięki doświadczeniom żołnierzy ranionych strzałami w bitwach. Głosi ona, że tysiące lat temu pewien żołnierz doznał poważnej rany barku. W wyniku ugodzenia strzałą stał się bolesny i sztywny. Lekarz nie potrafił mu jednak pomóc. Pewnego dnia podczas kolejnej bitwy żołnierz został ranny strzałą, tym razem w nogę i okazało się, że ból barku ustąpił. Powiedział o tym swojemu lekarzowi, który nie mógł tego zrozumieć. Przypadkowo inny pacjent z podobną dolegliwością, który czekał na zbadanie, podsłuchał rozmowę i poprosił o „zabieg strzałą”. Lekarz leczył tego pacjenta długi czas bezskutecznie, więc zdecydował się spróbować. Wziął strzałę i ostrożnie wbił w nogę pacjenta w tym samym miejscu, co rana żołnierza. Ku zdziwieniu wszystkich ból i sztywność ustąpiły. Lekarz stał się sławny. Zaczął badać możliwości leczenia tą metodą innych dolegliwości, wypytując swoich pacjentów o podobne przypadki. Stopniowo odkrył, że rany w pewnych miejscach miały korzystny efekt na inne części ciała. Z biegiem lat wynaleziono inne metody stymulowania akupunktów poprzez użycie igieł.
Głównie działanie akupunktury opiera się na starożytnej wiedzy zdobytej doświadczalnie, że ludzkie ciało posiada własną energię życiową Qi (jap. Ki, sanskr. Prana) określoną współcześnie jako bioelektryczność, która w zdrowym ciele przepływa wzdłuż 12 głównych kanałów energetycznych (meridianów) i 8 dodatkowych meridianów cudownych do wszystkich narządów wewnętrznych. Akupunkturzyści znający biegle jedynie 12-cie głównych meridianów uważani są za medyków tradycyjnych stopnia podstawowego, a znawcy ośmiu cudownych kanałów będący jednocześnie mistrzami jakiejś formy leczniczego Qigong (jap. Ki-Kou, sanskr. Prana Joga) uważani są za medycznych mistrzów, ekspertów akupunktury (także akupresury i powiązanych terapii).
Jeśli chodzi o skuteczność zabiegów akupunktury (także akupresury), istnieje jeden specyficzny czynnik, którego nie podaje zwykle dostępna literatura medyczna na temat akupunktury. Są to indywidualne właściwości energetyczne czy bioenergetyczne lekarza czy terapeuty wykonującego zabieg. Dlatego ten sam zabieg wykonany przez mistrza (w domyśle osoby posiadającej dodatkowo wysoki potencjał energetyczny) daje zwykle znacznie lepsze efekty w porównaniu z osobą nie posiadającą tych właściwości. Idealnie zatem, gdyby specjalista od akupresury był jednocześnie mistrzem bioenergoterapii, tak jak w Chinach mistrzowie leczenia akupunkturą byli jednocześnie mistrzami medycznego Qigong (Chi Kung) takiego jak Lingqi (Ling Chi), w Japonii znanego jako Reiki (koniecznie w oryginalnej japońskiej wersji Reiki, nie w zachodnich odnogach o niskim stopniu rozwoju bioenergii).
 |
| Punkty akupunktury na stopie - Sokushindo |
Akupunktura współczesna
Po rewolucji chińskiej w 1911 roku siłą wprowadzono medycynę zachodnią, co wpłynęło na szkodliwy dla zdrowia milionów ludzi spadek praktykowania akupunktury oraz chińskiego ziołolecznictwa. Jednakże ze względu na dużą liczbę ludności i zapotrzebowanie na opiekę medyczną, akupunktura i ziołolecznictwo pozostały w dalszym ciągu popularne na szczeblu regionalnym, a później wśród tzw. „bosych lekarzy”, czyli miejscowych zajmujących się leczeniem przy pomocy tradycyjnej medycyny chińskiej. Zabezpieczali oni minimum w zakresie skutecznej opieki medycznej na prowincji. Warto pamiętać, że tradycyjni chińscy, japońscy, mongolscy czy tybetańscy lekarze stosują akupunkturę włącznie z ziołolecznictwem!
Akupunkturę stosowano podczas maoistycznego Długiego Marszu i pomimo trudnych warunków pomagała ona utrzymać zdrowie Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Sprawiło to, że Mao Zedong, przywódca Komunistycznej Partii Chin, uznał, iż akupunktura stanowi ważny element w systemie medycyny chińskiej.
W 1952 roku akupunkturze bliżej przyjrzał się neurofizjolog A.K. Podsibyakin, który podczas swoich badań znalazł w tkance podskórnej punkty wyróżniające się wyższym zużyciem tlenu, wyższą tkliwością, wyższą temperaturą oraz obniżoną elektroreaktywnością niż inne punkty na ciele. A.K. Podsibyakin nawał wówczas te punkt bioaktywnymi. Kilka lat później, w roku 1958 istnienie podobnych punktów potwierdzili fizjologowie J.E.H. Niboyet i A. Mery, a w roku 1980 grupa badaczy N.I. Werzbickaya, A.A Kromin, L.A. Wsewolzski odkryła istnienie całej siatki powiązanych ze sobą struktur, które wykazywały biologiczną aktywność. Po bliższym zbadaniu okazało się, że punkty zlokalizowane są w komórkach tkanki łącznej, które wyróżniały się dużą liczbą białych krwinek, komórek tłuszczowych i tucznych, fibroblastów i histiocyny. Punkty te również wyróżniały się wysoką koncentracją nerwów i naczyń krwionośnych.
Analogiczne badania prowadzone były przez chińskich naukowców, którym udało odkryć się powiązania pomiędzy konkretnymi punktami akupunkturowymi a różnymi organami wewnętrznymi. Udało im się określić miejsce reakcji odpowiadające za zwiększenie perystaltyki jelit oraz zwiększanie wydzielania soków żołądkowych, punkt wzmożonej kurczliwości pęcherzyka żółciowego i punkt wpływający na spowolnienie rytmu pracy serca. Szerzej zakrojone badania wskazały na istnienie punktów bioaktywnych mieszczących się na linii 12 kanałów – meridianów, w których skupia się energia bioelektryczna. Właśnie te badania dały podstawy do uznania akupunktury za obiecującą i skuteczną z punktu widzenia nauki metodę leczenia. Działanie akupunktury opiera się na oddziaływaniu na układ nerwowy, który połączony jest ze wszystkimi organami ludzkiego ciała i jego pobudzanie może powodować regulowanie czynności narządów wewnętrznych. Dodatkowo dowiedziono przeciwbólowe działanie akupunktury, w szczególności w leczeniu bólów pleców.
Ralph C. Crozier w swojej książce pt. „Traditional Medicine in Modern China” („Tradycyjna medycyna w nowoczesnych Chinach”; Harvard University Press, Cambridge, 1968) bezmyślnie wyraził niechęć wobec tradycyjnych środków chińskiej medycyny, wyśmiewając je jako przesądne, nieracjonalne i zacofane. Akupunktura także podlegała tej bezmyślnej krytyce preparowanej doraźnie przez zachodnich nieuków. Natomiast przewodniczący Mao Zedong wyraził opinię, iż „medycyna chińska i farmakologia są wielką skarbnicą i należy dołożyć wszelkich starań, aby je odkrywać i ulepszać”. W latach 50-tych i 60-tych XX wieku kontynuowano badania akupunktury (m.in. poprzez analizę starożytnych tekstów) pod kątem jej wpływu na leczenie różnych chorób, działania organów wewnętrznych i właściwości znieczulających.
Wysyłano przedstawicieli poza terytorium Chin w celu zbierania informacji o praktykowaniu medycyny chińskiej (Tybet, Indie, Korea, Wietnam, Mongolia, Japonia etc). Tradycyjna medycyna chińska to sformalizowany system medycyny chińskiej, który łączy wykorzystanie akupunktury, chińskiej medycyny ziołowej, tuīná (masażu) i innych form terapii. Po rewolucji kulturalnej TCM została włączona do programów nauczania uniwersytetu medycznego zgodnie ze strategią "Three Roads", według której TCM, biomedycyna i synteza ich obu miały być dopuszczone do badania i praktykowania.
W latach 70-tych XX wieku, po tym jak Amerykanie sprowadzili z Chin do swojego kraju sprawozdania pacjentów poddawanych poważnym zabiegom przy użyciu akupunktury jako jednej z metod znieczulenia, akupunktura stała się popularna także i w Ameryce. Krajowe Stowarzyszenie Akupunktury (ang. The National Acupuncture Association) jako jedno z pierwszych krajowych stowarzyszeń akupunktury w USA zaczęło rozpowszechniać akupunkturę W USA prowadząc seminaria i prezentacje badań. W 1972 roku Krajowe Stowarzyszenie Akupunktury utworzyło klinikę leczenia bólu na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Uważa się jednak, iż pierwszą klinikę akupunktury w Stanach Zjednoczonych założył dr Yao Wu Lee w Waszyngtonie w 1972 roku.
Już w drugiej połowie XX wieku zaproponowano model trójstopniowego opisu reakcji organizmu na akupunkturę obejmujący:
• reakcję miejscową (zmianę średnicy i przepuszczalności lokalnych naczyń krwionośnych)
• reakcję segmentową (odruchową reakcję nerwową z danego, lub sąsiadującego metameru)
• reakcję ośrodkową
Precyzyjne badanie tej reakcji ośrodkowej stało się możliwe dzięki rozwojowi technik obrazowania pracy mózgu. Udowodniono, że stymulacja konkretnych punktów akupunkturowych skutkuje swoistymi zmianami w aktywności elektrycznej mózgu. Zmianom tym towarzyszy konkretny efekt kliniczny – na przykład w postaci zmiany częstości akcji serca. Tomografię emisji pozytronowej wykorzystano do precyzyjnej lokalizacji obszarów mózgu odpowiadających znacznym zwiększeniem metabolizmu glukozy po stymulacji określonych punktów akupunkturowych. Najbardziej spektakularne efekty uzyskano badając odpowiedź mózgu na nakłucie konkretnego punktu z wykorzystaniem funkcjonalnego rezonansu magnetycznego. W serii badań wykazano, że reakcja ośrodkowego układu nerwowego na nakłucie punktu znajdującego się na bocznej powierzchni stopy, który w medycynie chińskiej odpowiedzialny ma być między innymi za widzenie, jest taka sama jak podczas odbioru przez siatkówkę bodźca świetlnego. Reakcja ta jest swoista – nakłucie punktu leżącego tuż obok daje rozproszoną odpowiedź mózgu. Co więcej, podobnie swoiste wyniki uzyskano dla innego punktu, związanego ze słuchem porównującego efekt z bodźcem dźwiękowym. Rezonans magnetyczny może być również wykorzystywany dla precyzyjnego opisu lokalizacji punktów akupunkturowych, a także tworzenia trójwymiarowych modeli otaczających tkanek.
Wielu badaczy poświęciło swoją pracę rozwikłaniu tajemnic biochemicznych i funkcjonalnych zmian w ośrodkowym układzie nerwowym zachodzących pod wpływem akupunktury uzyskując rozmaite ciekawe cząstkowe wyniki badań. Tymczasem zupełnie nowe pole badań zostało otwarte na początku XXI w przez zespół Helene M Langevin. Naukowcy ci zwrócili uwagę na zjawisko podciągania tkanki podskórnej przy występujące przy wykłuwaniu igły po zabiegu. Wkrótce opisali oni strukturalne zmiany tkanki podskórnej, która nawija się na igłę podczas manipulacji, tworząc przestrzenny wir włókien kolagenowych. Występowanie tego zjawiska zostało potwierdzone ultrasonograficzne, a także w badaniu histologicznym pobranych z miejsca wkłucia tkanek. Zaproponowano nową, komplementarną do neuronalnej, teorię przekazywania sygnału podczas zabiegu akupunktury, obejmującą zmiany przestrzennej konformacji włókien kolagenu i aktyny udział fibroblastów. W dalszych badaniach potwierdzono zaskakującą prawidłowość umiejscowienia znaczącej większości punktów akupunkturowych nad skupiskami tkanki łącznej. Rolę tkanki łącznej w transmisji sygnału po wkłuciu igły potwierdzają badania opisujące znaczne zmniejszenie efektu po wstrzyknięciu w miejsce nakłucia kolagenazy I – enzymu niszczącego strukturę kolagenu.
Współczesne metody badania i obrazowania pracy mózgu, a szczególnie funkcjonalny rezonans magnetyczny udowodniły ponad wszelką wątpliwość, że efektywność akupunktury opiera się na mechanizmach innych niż oczekiwania pacjenta, czy efekt placebo sugerowany przez osoby niedouczone, które nie zapoznały się z licznymi badaniami naukowymi nad mechanizmami oddziaływania z pomocą akupunktury i akupresury. Chae ze współpracownikami badał odpowiedź mózgu na stymulację punktu akupunkturowego odpowiedzialnego za elastyczny, swobodny ruch używając zarówno prawdziwej igły, jak i symulującej nakłucie igły – placebo. W pierwszym (ale nie w drugim) przypadku zaobserwował wyraźną aktywację obszarów mózgu odpowiedzialnych za ruch (jądro ogoniaste, przedmórze, móżdżek). Lai opisał znamienne różnice pomiędzy akupunkturą i „fałszywą” akupunkturą w zmianach metabolizmu w mózgu po nakłuciu jednego z punktów akupunkturowych. Również wpływ na receptory opioidowe jest różny podczas stosowania akupunktury zgodnej z medycyną chińską i „fałszywej” akupunktury. Niezwykle ciekawe badanie przeprowadził Kong uwzględniając w nim rolę wysokich oczekiwań pacjentów co do skuteczności zabiegu. Wykazał on, że subiektywna skuteczność zabiegu „fałszywej” i prawdziwej akupunktury, badana w krótkim czasie po zabiegu, może być podobna, tym niemniej jej mechanizm jest różny, co może skutkować różną trwałością efektu. Aktywność mózgu jest zasadniczo różna podczas zabiegu akupunktury i podczas „fałszywej” stymulacji punktów, co powinno zakończyć dyskusję o roli efektu placebo w skuteczności zabiegów akupunktury.
W Chinach i Japonii przychodnie akupunktury mają status państwowych ośrodków medycznych funkcjonujących na równi ze szpitalami oferującymi konwencjonalne leczenie akademickie w stylu zachodnim. Najpopularniejszym wykorzystaniem „magicznych igieł” jest używanie ich w celu zmniejszania bólu. Na Zachodzie i w Stanach Zjednoczonych akupunkturę zaleca się niekiedy pacjentom, którzy przeszli zabiegi chirurgiczne. W tym wypadku metoda zastępuje przyjmowanie silnych środków przeciwbólowych, które w większych dawkach nie są obojętne dla organizmu. W Japonii zabiegom akupunktury poddaje się regularnie przynajmniej 25 do 30 procent społeczeństwa jeśli potrzebne jest medyczne leczenie, w tym wiele osób dla osiągnięcia długowieczności. w jednym z badań mających stwierdzić jaki procent populacji nigdy nie korzystało z akupunktury jedynie 37 procent odpowiedziało, że nigdy nie korzystało z akupunktury. W Japonii uprawnienia do wykonywania zabiegów akupunktury nadaje Ministerstwo Zdrowia po ukończeniu stosownych studiów medycyny tradycyjnej i zdaniu egzaminu przed ministerialną komisją. We Francji, pierwszym kraju zachodnim który oficjalnie uznał i wprowadził akupunkturę jako zawód medyczny, Francuska Narodowa Akademia Zdrowia reguluje kształcenie i licencjonowanie lekarzy wykonujących zabiegi akupunktury.
Działanie przeciwbólowe złotych igiełek jest naprawdę zaskakujące: Chińczycy posuwają się nawet do tego, że poprzez akupunkturę znieczulają pacjentów w trakcie operacji. David Servan-Schreiber, zmarły w 2011 roku neuropsychiatra francuski, w swoim artykule drukowanym na łamach pisma Psychologies tak opisuje swój pierwszy kontakt z tą metodą: „Jako student medycyny […] oglądałem film nakręcony w Chinach przez mojego profesora: na stole operacyjnym z otwartą jamą brzuszną leży kobieta i spokojnie rozmawia z operującym ją chirurgiem, podczas gdy ten usuwa jej z brzucha cystę wielkości melona. Jedynym środkiem znieczulającym są niezwykle cienkie igiełki wprowadzone w ciało pacjentki w różnych miejscach”. Amerykański Narodowy Instytut Zdrowia (National Institute of Health) potwierdza pozytywny wpływ tej metody na samopoczucie pacjentów po przebytych operacjach, w przypadku bólów pleców, jak również w leczeniu mdłości występujących w pierwszych tygodniach ciąży lub będących wynikiem chemioterapii. Przeprowadzone w Niemczech w 2000 roku badania pokazują jednak szersze zastosowanie akupunktury. Niemcy dowiedli, że igły wprowadzone pod skórę rodzącej kobiety nie tylko zmniejszają ból porodowy, ale także skracają czas porodu. Niektóre źródła podkreślają także skuteczność tej metody w leczeniu depresji, otyłości, zawrotów głowy i bezsenności, a nawet w kosmetyce (na rynku usług znaleźć można zabiegi odmładzające, będące ciekawą alternatywą dla liftingu, złotych nici itp.). Akupunkturę można stosować samodzielnie lub łączyć ją z konwencjonalnymi metodami leczenia.
Aurikuloterapia - akupunktura ucha
Aurikuloterapia – to specyficzny dział akupunktury polegający na leczeniu poprzez nakłuwanie małżowiny usznej na której znajduje się duża ilość małych punktów akupunkturowych.
W najstarszym zachowanym dziele chińskim o akupunkturze „Huángdì nèijīng” (Kanony medycyny wewnętrznej Żółtego Cesarza) napisano, że na uchu spotykają się wszystkie kanały energetyczne ustroju ludzkiego. Ten fakt wykorzystywali dawni lekarze chińscy, lecząc nakłuwaniem ucha w odpowiednich punktach. Jednak ta metoda była stosowana rzadziej niż klasyczna akupunktura i przez pewien okres nawet została zapomniana czy raczej schowana do sekretnego użytku najwybitniejszych znawców medycyny.
 |
| Aurikuloterapia - akupunktura ucha |
Niezależnie od Chin, także w Indiach i w Europie lekarze prowadzili własne badania związane z aurikuloterapią. W XVII wieku Portugalczyk Zacutus Listanus podał metodę leczenia poprzez przyżeganie małżowiny usznej. Natomiast Włoch Antonio Maria Valsalva (1666–1723) w 1717 roku przedstawił opis strefy w obrębie ucha, której nakłuwanie radził przy bólach zębów. Przyżeganie górnej części ucha było powszechnie znane w medycynie ludowej Środkowego Wschodu, Francji i Włoch. W krajach arabskich marabuci (uzdrowiciele) leczyli ból, zakładając miedziane kolczyki w ściśle określonych miejscach na uchu. Badając takie przykłady, francuski lekarz Paul Nogier, w latach 1951–1956 opracował odrębną metodę leczenia, poprzez nakłuwanie ucha, którą nazwał „aurikuloterapią". Metoda ta została zaakceptowana przez francuskich akupunkturzystów, a później przez specjalistów z innych krajów europejskich.
Zastosowania aurikuloterapii w medycynie
Leczenie z uzależnień - Aurikuloterapia jest powszechnie stosowana na całym świecie przy redukowaniu stężenia substancji powodujących łaknienie i przy walce z uzależnieniami. Efektywność aurikuloterapii podczas odwyku znajduje swoje wyjaśnienie w neurologii państw zachodu oraz tradycyjnej medycynie wschodniej. W roku 1970 dr Michael O. Smith jako pierwszy w Europei zastosował aurikuloterapię w redukcji substancji uzależniających i walce z nałogiem.
Podwaliny pod wykorzystanie aurikuloterapii, jako części detoksykacji, na gruncie neurologii w medycynie zachodniej bazują na wcześniejszym wykorzystaniu elementów małżowiny w odwyku. Wklęsłe obszary ucha zewnętrznego (w sumie dwa) połączone są z autonomicznym układem nerwowym poprzez nerw błędny oraz podwzgórze. Wpływanie na te elementy układu nerwowego zapewnia odprężenie i utrzymuje równowagę. Wydzielanie endorfin za sprawą aurikuloterapii jest dodatkową korzyścią podnoszącą dobre samopoczucie, osiąganą bez użycia substancji uzależniających.
Zwyczajowo, by wspomóc powrót do zdrowia po uzależnieniu, stymuluje się pięć punktów ucha zewnętrznego. Opanowanie mapy receptorów ucha ułatwia odnalezienie ich wszystkich:
- współczulnego (ang. Sympathetic);
- shén mén (chińs. "boska brama" (tłum. czasem dowolnie jako "wrota niebios");
- serca (ang. Heart);
- wątroby (ang. Liver);
- płuc (ang. Lung).
Termopunktura - moksa
W języku polskim termin ten został utworzony z przedrostka termo- oraz łacińskiego wyrazu punctura („kłucie, nakłuwanie”), na wzór akupunktury. Nazwa rozpowszechniona w językach europejskich (np. ang. moxibustion) pochodzi od słowa moxa. Jest ono zniekształceniem japońskiego słowa mogusa (bylica pospolita) (艾), które w języku chińskim wymawiane jest jako ài. Sama nazwa termopunktury pisana jest natomiast znakiem 灸, który po japońsku jest czytany kyū lub yaito, a po chińsku jiǔ.
 |
| Moksa - terapia gorącem na punkty akupunktury |
Termopunktura – to technika leczenia przy pomocy przyżegań, stosowana w medycynie dalekowschodniej. Termopunktura, podobnie jak akupunktura, oparta jest na oddziaływaniu na odpowiednie punkty na ciele zwane punktami akupresury. Miejsca te nie są jednak, jak w akupunkturze, nakłuwane, lecz przypalane patyczkiem owiniętym watą nasączoną substancją leczniczą. Do praktyk tych używane są również papierosy, wypełnione m.in. suszonymi liśćmi bylicy pospolitej (jap. mogusa). Termopunktura tradycyjnie stosowana była w przypadkach cięższych, gdy akupunktura lub akupresura nie dawała rezultatów. W Europie termopunktura znana jest od przynajmniej XVII-XVIII wieku. Przynajmniej dwa badania naukowe u chorych z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego wykazały przewagę termopunktury nad innymi metodami orientalnymi (wymaga to dalszych badań).
Tuina
Jest to nazwa masażu charakterystycznego dla tradycyjnej chińskiej medycyny opartej na punktach akupunktury. Większość ciała masuje się przez ręczniki lub ubranie. Wyjątkiem jest twarz, głowa, dłonie, stopy, które masuje się bezpośrednio bez okrywania ich powierzchni. Wykonuje się dużo ucisków o typie wibracji, oczywiście przy pomocy dłoni a nie urządzeń mechanicznych. Typowe jest masowanie bardzo dobrze rozluźnioną dłonią zwiniętą w pięść (lub hak). Stosuje się różne techniki i manipulacje znane z typowych i klasycznych metod masażu, yumeiho, jin shin do, japońskiego do-in, ajurwedy i bhaiszadźji czy reiki itd.
Typowe wskazania do stosowania akupunktury (i akupresury)
Za pomocą akupunktury można uśmierzać ból, łagodzić stany zapalne, poprawiać pracę wielu organów. Małe igiełki są skuteczne w leczeniu wrzodów żołądka, nadciśnienia, chorób oczu, gardła i wielu innych. Pomagają też tym, którzy chcą zerwać z nałogiem, np. palenia papierosów. Przed zabiegiem akupunktury specjaliści sprawdzają także pulsy i oglądają tęczówkę oka, celem ustalenia stanu energetycznego pacjenta, a taka biodiagnoza oprócz standardowej diagnozy medycznej pomaga często wykryć ukryte patologie, a także pewne zaburzenia wymagające dodatkowej terapii, czasem także przesądza o konieczności operacji czy podawania silniejszych leków.
Akupunkturę stosuje się m. in. w:
• dyskopatii,
• chorobach zwyrodnieniowych stawów,
• zespole bolesnego barku,
• ostrych i przewlekłych bólach mięśni,
• nerwobólach,
• astmie oskrzelowej,
• zaparciach,
• migrenach,
• depresjach i stanach lękowych (z wyjątkiem ostrych faz psychotycznych),
• chorobach zatok,
• zespole klimakteryjnym,
• chorobach ginekologicznych,
• otyłości,
• wspomaganiu długowieczności, opóźnianiu starzenia (szczególnie w Japonii).
Drogi oddechowe:
• zapalenie zatok bocznych nosa
• zapalenie nosa
• zapalenie migdałków podniebiennych
• choroba Meniere'a
• choroba przeziębienie
• zapalenie oskrzeli
• dychawica oskrzelowa
Choroby oczu:
• zapalenie spojówek
• zaćma bez powikłań
• jaskra
• zanik nerwy wzrokowego
Choroby jamy ustnej:
• zapalenie dziąseł
• parodontoza
• ostre i przewlekłe zapalenie gardła
• bóle poekstrakcyjne zębów
Choroby układu krążenia:
• choroba wieńcowa
• choroba nadciśnieniowa
Choroby żołądka i jelit:
• skurcze przełyku i wpustu
• ostre i przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka
• nadkwaśny nieżyt żołądka
• choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy
• biegunka bakteryjna
• zaparcia
• niedrożność porażenna jelit
• stan po wirusowym zapaleniu wątroby
Choroby neurologiczne i ortopedyczne:
• bóle głowy, migrena
• neuralgia nerwu trójdzielnego
• porażenie obwodowe nerwu twarzowego (do trzech miesięcy od początku trwania choroby)
• niedowłady po udarach mózgu
• neuropatie obwodowe
• neurologiczne zaburzenia czynności pęcherza moczowego
• moczenie nocne
• neuralgia międzyżebrowa
• kręcz karku
• łokieć tenisisty
• zespół bolesnego barku
• rwa kulszowa
• reumatoidalne zapalenie stawów
• kurcz pisarski
Położnictwo i ginekologia:
• nieregularne krwawienia miesięczne
• bolesne miesiączki, zespól napięcia przedmiesiączkowego
• endometrioza - leczenie wspomagające
• objawy zespołu klimakterycznego, osteoporoza,
• przewlekłe stany zapalne narządu rodnego (PID)
• zespól klimakteryczny
• przedłużający się poród
• wymioty ciężarnych
• brak pokarmu po porodzie
• obniżenie narządu rodnego
• wspomagająco w porodzie przedwczesnym
Seksuologia:
• wspomaga terapie w zaburzeniach orientacji seksualnej
Urologia:
• przerost gruczołu krokowego (początkowa faza)
• nietrzymanie moczu (początkowa faza)
• przewlekłe stany zapalne pęcherza i nerek
• kamica nerkowa
Zaburzenia czynnościowe:
• układu sercowo-naczyniowego (choroba nadciśnieniowa I i II stopnia, skurcz naczyniowy)
• nerwice wegetatywne z zaburzeniami czynnościowymi
• nerwice histeryczne
• napadowe bóle głowy pochodzenia naczyniowego
Medycyna sportowa:
• urazy sportowe (naderwanie mięśni i ścięgien, nadwichnięcia stawów, dystorsje)
• trema przedstartowa
Badania nad mechanizmem działania akupunktury trwają od wielu lat. Do głównych mechanizmów zalicza się:
• wpływ na wydzielanie endogennych opioidów
• wpływ na sekrecję serotoniny
• wpływ na wydzielanie hormonów układu wydzielania wewnętrznego
• wpływ na syntezę NO (tlenek azotu)
• wpływ na wydzielanie oksytocyny i wazopresyny
• wpływ na syntezę kolagenu
Stwardnienie rozsiane jest wskazaniem do akupunktury jako metody wspomagającej dla chorego pacjenta. Zawsze pamiętamy, że leczymy czy uzdrawiamy całego pacjenta, nie tylko jeden jego organ. Jeśli kobieta w ciąży cierpi np. na silne migreny, to lepiej pomóc jej akupunkturą niż farmakologicznie; bardzo przydatna jest akupunktura do opanowania nudności i wymiotów często występujących w ciąży. Akupunktura bywa pomocna przy staraniach o ciążę, w utrzymaniu zagrożonej ciąży, a także dla ułatwienia porodu.
Akupunktura jest skuteczną metodą zapobiegania i leczenia pacjenta z wielu różnych jednostek chorobowych. Znajomość anatomii człowieka czyni tę metodą niezwykle bezpieczną, chociaż ma także swoje przeciwwskazania, zwykle tylko względne jak: uczulenie na nikiel, chrom i/lub inne elementy składowe igły do akupunktury (stosujemy wtedy akupresurę), zmiany skórne w miejscu nakłucia (wybieramy inny punkt do nakłuwania), ciąża (specjalista ginekolog akupunkturzysta musi znać szczegółowo zabronione punkty), choroba nowotworowa (niektóre raki zasilają się z akupunktury oraz bioenergoterapii i trzeba bardzo uważać aby nie pogorszyć stanu pacjenta), czynna choroba psychiczna w fazie zaostrzenia i niepoczytalności (pacjent zwykle nie poddaje się zabiegowi, nie pozostaje spokojnym w relaksie, szarpie się etc.). Do najczęstszych objawów niepożądanych zalicza się: krwiak, uczucie zmęczenia, nasilenie objawów, ból przy nakłuciu, senność, zawroty głowy, nudności. Objawy tego typu mogą wystąpić jedynie u 0,3-3% poddanych terapii.
I, co ważne, nie leczymy choroby, bo wszelkie wspomaganie choroby pogarsza stan pacjenta! Pacjenta leczymy, choroby osłabiamy i usuwamy - jeśli to tylko jeszcze możliwe!
 |
| Akupunktura w weterynarii - koty, psy i inne zwierzęta |
Jak działa akupunktura?
Chińscy medycy, podobnie jak japońscy czy koreańscy i indyjscy uważają, że przez organizm każdego człowieka przepływa energia życiowa zwana po chińsku Qi (Chi), po japońsku Ki, a w sanskrycie Prana. Krąży ona niewidocznymi dla nas stałymi kanałami. Chi występuje w dwóch postaciach - Jin (Yin) i Jang (Yang) (po japońsku In i Yo, w sanskrycie Ida i Pingala). Jin czyli In lub Ida (czerpiemy z ziemi i księżyca - symbolizuje ona wszystko to, co jest zimne, kruche i kobiece. Jang czyli Yo lub Pingala natomiast pochodzi z kosmosu i słońca - oznacza to, co jest jasne, ciepłe, mocne i męskie. Dopóki Jin i Jang są w równowadze, człowiek jest zdrowy. Jeśli ta równowaga zostanie zakłócona, przepływ energii jest zablokowany. Powstają wówczas ogniska zapalne i w organizmie zaczyna się rozwijać choroba.
Upraszczając, według tradycyjnej medycyny chińskiej człowiek jako część Wszechświata podlega regulacji przez wszechobecną energię Qi. Krąży ona w każdym organizmie w określonym porządku specjalnymi drogami energetycznymi zwanymi meridianami, zaopatrując wszystkie narządy. Jeśli dochodzi do zaburzeń w ilości lub przepływie Qi, to nakłuwając odpowiednie punkty, możemy przywrócić jej prawidłowe krążenie. Brzmi to dość szamańsko, ale akupunktura jest metodą uznaną przez medycynę akademicką i jest rekomendowana przez Światową Organizację Zdrowia i powinna być dostępna w każdym szpitalu i w każdej przechodni lekarskiej. W Polsce, leczenie akupunkturą w ramach poradni leczenia bólu jest refundowane przez NFZ.
Równowagę Jin i Jang (In-Yo, Ida-Pingala) mogą również naruszyć duży stres, dieta uboga w mikroelementy i witaminy, trudne warunki klimatyczne (bardzo gorący i wilgotny lub arktyczny klimat), niektóre urazy, złamania, silne stłuczenia czy głębokie lub liczne rany. Ucisk receptorów lub leciutkie wkłucie igieł w kilka z nich powoduje odblokowanie kanałów energetycznych i uregulowanie przepływu energii w meridianach czyli w kanałach energetycznych (drogach przepływu subtelnej informacji i wrażeń). Dzięki temu po kilku lub kilkunastu zabiegach choremu poprawia się samopoczucie, ustępują dolegliwości. Zwykle nie ma sensu brać jedynie pojedynczego zabiegu, a przynajmniej pięć sesji akupunktury (także akupresury czy reiki).
Praktycznie używanych punktów akupunkturowych jest około 360, wykorzystywanych powszechnie 60-70, rekomendowanych przykładowo w japońskiej akupunkturze 120, a w indyjskiej 108. Liczba kombinacji dla wkłucia kilku igieł jest więc bardzo duża. Zastosowanie danego układu zależy od diagnozy i biodiagnozy, ustalenia, z czym pacjent przyszedł do lekarza czy terapeuty. Najważniejsza jest tzw. recepta akupunkturowa - prawidłowy dobór punktów i sposób umieszczania igieł, czyli manipulacja. Istnieją standardowe procedury nakłuwania stosowane przez profesjonalnych lekarzy stosujących akupunkturę, które powinni poznać szczególnie początkujący terapeuci, także ci stosujący akupresurę.
Warto wspomnieć, że można na punkty działać innymi metodami, np. laserem, nagrzewaniem, prądem o odpowiednich parametrach, uciskiem, czyli akupresurą - wykorzystuje się je m.in. u dzieci. Zawsze zabieg akupunktury powinien być poprzedzony postawieniem właściwej diagnozy, bo tylko to może dać szanse na wyleczenie. Na duże punkty akupunkturowe i akupresurowe (108 punktów ma rozmiary większe niż 1/2 cun - szerokości kciuka pacjenta) stosuje się także bioenergoterapię, także taką jak metody Usui Reiki pierwszego stopnia (Shoden i cztery metody nakładania rąk). Warto pamiętać, że igły wkłuwane są zwykle symetrycznie, zarówno na lewej jak i na prawej stronie ciała, z wyjątkiem meridianów przechodzących przez środek tułowia, a wykonywanie zabiegów tylko po jednej stronie ciała należy do zabiegów bardzo wyjątkowych i rzadko stosowanych.
Czas pierwszej wizyty łącznie z zabiegiem akupunktury to około jednej godziny, ale przy wielu schorzeniach może być około dwie godziny jeśli konieczny jest dłuższy wywiad i gruntowne badanie. Częstotliwość spotkań w chorobach przewlekłych wynosi zazwyczaj raz w tygodniu i zmniejsza się ona wraz z poprawą stanu zdrowia, jednak w stanach ostrzejszych robi się nawet kilka zabiegów dziennie lub zabiegi dzień po dniu przez kilka dni (pięć do dwanaście dni). Dobór punktów podczas kolejnych zabiegów może różnić się od siebie za każdym razem, gdyż procedury akupunkturowe wskazują serie kolejnych punktów na meridianach, od najdalej położonych (na peryferiach kończyn) aż do bliższych energetycznemu centrum ciała w brzuchu.
 |
| Shinkyu - japońska akupunktura opisana w podręczniku |
Terapie powiązane z akupunkturą
• akupresura (jap. shiatsu, sanskr. marma-bheshajya)
• aurikuloterapia
• moksa (moxa, przyżeganie, termopunktura)
• sokushindo - japońska akupresura i akupunktura stopy
• stawianie baniek chińskich (japońskich, koreańskich etc)
• masaże i biomasaże oparte na punktach akupunkturowych (tuina, reiki)
• hydroterapia skierowana na punkty apkupunkturowe
• laseropunktura, sonopunktura, elektropunktura i podobne
• koreańskie jin shin do (akupresura na cudownych meridianach)
• japońskie do-in (akupresura i masaże oparte na punktach akupresury)
• indyjska krystaloterapia na marmanach
• lingqi (ling chi), reiki, qigong (chi kung), ki-kou...
Program Reiki dla lekarzy akupunktury i personelu medycznego marynarki wojennej
Japoński system terapii znany jako Usui Reiki powstawał na przełomie XIX i XX wieku, a na dobre został rozpowszechniony w Japonii latach 1914-1926. Zimą 1925/26 roku Kaiji Tomita i inni oficerowie marynarki wojennej jak Kanichi Taketomi i ich dowódca kontradmirał Juusaburo Gyuda (Ushida) wprowadzili certyfikowany program nauki Usui Reiki dla lekarzy akupunturzystów i personelu medycznego japońskiej marynarki wojennej. Nieco uproszczony w stosunku do oryginalnego formatu nauki kurs praktyczny składał się ze stopni Shoden, Chuden i Okuden w wymiarze minimalnym przez pięć dni po 10 godzin zajęć dziennie na każdy z tych stopni czyli Pierwszy Stopień - 50 godzin zajęć, Drugi Stopień (Chuden) - 50 godzin zajęć i Trzeci Stopień (Uzdrowiciel, Chiryo-Shi) także 50 godzin zajęć. Program został dostosowany do możliwości szkoleniowych armii i czasu pracy medycznych oficerów marynarki wojennej. Nauczycielski czy mistrzowski stopień Kaiden zawierał trening przez 15 dni po 10 godzin zajęć dziennie czyli 150 godzin zajęć. Przed treningiem Kaiden wymagany był uzupełniający trening przygotowawczy mający na celu uzupełnienie materiału pominiętego na pierwszych trzech stopniach, w tym uznane jako mniej konieczne dla praktyki elementy ezoteryczne, w wymiarze trzy dni po 10 godzin zajęć czyli 30 godzin przygotowania. Tego rodzaju trening Reiki dla marynarki wojennej otrzymał także Chujiro Hayashi w roku 1925, zatem taki powinien być format uproszczony nauczania Usui Reiki (oryginalnie tylko dla lekarzy stosujących akupunkturę i personelu medycznego). Japońskie Reiki tradycyjne jest wzorowane na chińskim cesarskim leczniczym Qigong zwanym po chińsku Lingqi (Ling Chi).
Wiele tradycyjnych japońskich metod praktycznych Reiki (chiń. Lingqi) służy wzrostowi jakości i natężenia przepływu Qi (jap. Ki), co oznacza, że Reiki jest bardzo dogodnym rodzajem treningu dla wszystkich osób praktykujących akupunkturę, a potrzebujących wspomożenia dla pracy subtelnej, bioenergetycznej. Warto pamiętać, że w tak zwanych zachodnich liniach Reiki, praktykuje się zaledwie 10-15 procent tego, co zawiera oryginalny japoński system, a widać to wyraźnie po ilości wymaganych zajęć w programie godzinowym (cały czas jest nauka i praktyka kolejnych rzeczy związanych z terapią), zatem zachodnie gałęzie Reiki stanowiące odnogi tzw. Aliance Reiki nie nadają się do praktyki dla profesjonalnych akupunkturzystów na medycznym poziomie prowadzenia diagnozy i zabiegów oraz praktyk rozwoju, wysubtelniania i wzmacniania energii Ki (chiń. Chi).
Bibliografia
Zbigniew Garnuszewski: Renesans akupunktury. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka" 1988.
Zbigniew Garnuszewski: Akupunktura we współczesnej medycynie. AMBER, 1997, Warszawa.
E.L. Maczeret, I.Z. Samosiuk: Akupunktura i inne metody refleksoterapii. PZWL, 1992, Warszawa.
Wiesław Olszewski: Chiny. Zarys kultury. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003.
Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005.
Więcej o japońskich terapiach naturalnych i tradycyjnej medycynie poczytasz tutaj:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz